يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُلُوا مِنْ طَيِّباتِ ما رَزَقْناكُمْ وَ اشْكُرُوا لِلَّهِ إِنْ كُنْتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَ (172) إِنَّما حَرَّمَ عَلَيْكُمُ الْمَيْتَةَ وَ الدَّمَ وَ لَحْمَ الْخِنْزِيرِ وَ ما أُهِلَّ بِهِ لِغَيْرِ اللَّهِ فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ باغٍ وَ لا عادٍ فَلا إِثْمَ عَلَيْهِ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ (173)
172- اى افراد با ايمان از نعمتهاى پاكيزهاى كه به شما روزى دادهايم بخوريد و شكر خدا را بجا آوريد اگر او را پرستش مىكنيد.
173- خداوند تنها (گوشت) مردار و خون و گوشت خوك، و آنچه نام غير خدا به هنگام ذبح بر آن گفته شود، حرام كرده است (ولى) آن كس كه مجبور شود (در موقع ضرورت براى حفظ جان خود از آن بخورد) در صورتى كه ستمگر و متجاوز نباشد گناهى بر او نيست، خداوند بخشنده و مهربان است.
از آنجا كه قرآن در مورد انحرافات ريشهدار از روش تاكيد و تكرار در لباسهاى مختلف استفاده مىكند، در اين آيات بار ديگر به مساله تحريم بىدليل پارهاى از غذاهاى حلال و سالم در عصر جاهليت به وسيله مشركان باز مىگردد، منتهى روى سخن را در اينجا به مؤمنان مىكند در حالى كه در آيات گذشته روى سخن به همه مردم بود.