مىفرمايد:" اى افراد با ايمان از نعمتهاى پاكيزه كه به شما روزى دادهايم بخوريد" (يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُلُوا مِنْ طَيِّباتِ ما رَزَقْناكُمْ).
" و شكر خدا را بجا آوريد اگر او را مىپرستيد" (وَ اشْكُرُوا لِلَّهِ إِنْ كُنْتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَ).
اين نعمتهاى پاك و حلال كه ممنوعيتى ندارد و موافق طبع و فطرت سالم انسانى است براى شما آفريده شده است چرا از آن استفاده نكنيد؟!.
اينها به شما نيرويى مىبخشد تا بتوانيد وظائف خود را انجام دهيد بعلاوه شما را به ياد شكر پروردگار و پرستش او مىاندازد.
مقايسه اين آيه با آيه يا أَيُّهَا النَّاسُ كُلُوا مِمَّا فِي الْأَرْضِ (آيه 168 همين سوره) و ملاحظه تفاوتهاى اين دو با هم، دو نكته لطيف را به ما مىفهماند:
در اينجا مىگويد مِنْ طَيِّباتِ ما رَزَقْناكُمْ (از غذاهاى پاكى كه به شما روزى داديم ...) در حالى كه در آنجا مىگفت: مِمَّا فِي الْأَرْضِ (از آنچه در زمين است) اين تفاوت گويا اشاره به اين است كه نعمتهاى پاكيزه در اصل براى افراد با ايمان آفريده شده است، و افراد بىايمان به بركت آنها روزى مىخورند، همانند آبى كه باغبان براى گلها در جويها جارى مىسازد ولى خارها و علف هرزهها نيز از آن بهره مىگيرند! ديگر اينكه به مردم عادى مىگويد بخوريد و پيروى گامهاى شيطان نكنيد، ولى به مؤمنان در آيه مورد بحث مىگويد:" بخوريد و شكر خدا را بجا آريد يعنى تنها به عدم سوء استفاده از اين نعمتها قناعت نمىكند، بلكه حسن استفاده را نيز شرط مىشمرد.
در حقيقت از مردم عادى تنها انتظار مىرود كه گناه نكنند ولى از افراد با ايمان انتظار دارد كه اين نعمتها را در بهترين راه مصرف كنند.
ضمنا ممكن است تكرار سفارش در مورد استفاده از غذاهاى پاك كه در آيات