كه معنى آن انحصار بوده باشد.
فخر رازى در تفسير خود از امام على (ع) نقل مىكند كه: هنگامى كه خداوند آدم و ساير انبياء را آفريد از آنها عهد و پيمان گرفت كه هر گاه محمد (ص) مبعوث شد به او ايمان آورند و يارىاش كنند «1».
2- با توجه به مضمون آيه اين سؤال پيش مىآيد كه مگر ممكن است پيامبر اولو العزمى در زمان پيامبر الوا العزم ديگر مبعوث گردد تا موظف به پيروى از او باشد؟ در پاسخ اين سؤال بايد گفت: همانطور كه در تفسير آيه اشاره شد پيمان تنها از خود پيامبران گرفته نشد بلكه از پيروان آنها نيز گرفته شد و در حقيقت منظور از پيمان گرفتن از انبياء، پيمان گرفتن از امتهاى آنان و نسلهايى كه بعد از آنها به وجود مىآيند و عصر پيغمبر بعد را درك مىكنند مىباشد به علاوه خود پيامبران نيز اگر (فرضا) پيامبران آينده را درك كنند ايمان خواهند آورد يعنى هرگز پيغمبران خدا در هدفها و دعوتهاى خود از يكديگر جدا نيستند و با هم جنگ و ستيزى ندارند.
3- سخن ديگر در باره آيه اين است كه آيه مزبور گرچه در باره پيامبران است ولى بديهى است كه در مورد جانشينان آنها نيز صادق مىباشد زيرا جانشينان راستين آنها از آنان جدا نيستند و همه يك هدف را تعقيب مىكنند و هميشه پيامبران جانشينان خود را معرفى كرده و نسبت به آنها بشارت داده و مردم را به ايمان آوردن و يارى آنها دعوت نمودهاند و اگر مىبينيم در رواياتى كه در ذيل آيه در كتب تفسير يا حديث ما نقل شده جمله" وَ لَتَنْصُرُنَّهُ" در باره على (ع) تفسير شده و مساله ولايت را مشمول آن دانستهاند در حقيقت اشاره به همين معنى است.
ناگفته نماند كه آيه فوق از نظر چگونگى تركيب نحوى در ميان مفسران و اهل ادب مورد بحث و گفتگو واقع شده است.
1) تفسير كبير، جزء هشتم صفحه 115.