اين جهت باشد كه آنها با تفرقه انداختن ميان پيامبران خدا در واقع به جمعى از آنان توهين كردهاند و بايد عذاب آنان متناسب با عمل آنها باشد.
توضيح اينكه: مجازات گاهى" دردناك" است (عذاب اليم) مانند شلاق زدن و آزار بدنى و گاهى" توهين آميز" است (عذاب مهين) مانند پاشيدن لجن بر لباس كسى و مانند آن و گاهى پر سر و صدا است (عذاب عظيم) مانند مجازات در حضور جمعيت، و نيز گاهى اثر آن در وجود انسان عميق است و تا مدتى باقى مىماند (عذاب شديد)، مانند زندانهاى طويل المدة با اعمال شاقه ... و امثال آن.
روشن است كه توصيف عذاب به يكى از صفات تناسبى با نوع" گناه" دارد و لذا در بسيارى از آيات قرآن، مجازات ظالمان به عنوان عذاب اليم آمده است، زيرا متناسب با دردناك بودن ظلم نسبت به بندگان خدا است، و آنها كه گناهشان توهين آميز است و همچنين آنها كه دست به گناهان شديد و يا پر سر و صدا مىزنند كيفرى همانند آن دارند ولى منظور از ذكر مثالهاى فوق نزديك ساختن مطلب بذهن است و گرنه مجازاتهاى آن جهان قابل مقايسه با مجازاتهاى اين عالم نيست.
سپس به وضع مؤمنان و سرنوشت آنها اشاره كرده و مىگويد:" كسانى كه ايمان به خدا و همه پيامبران او آوردهاند و در ميان هيچيك از آنها تفرقه نينداختند و با اين كار،" تسليم و اخلاص" خود در برابر حق، و مبارزه با هر گونه" تعصب" نابجا را اثبات نمودند، بزودى خداوند پاداشهاى آنها را به آنها خواهد داد".