تفسیر نمونه جلد 4

(وَ الَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَ رُسُلِهِ وَ لَمْ يُفَرِّقُوا بَيْنَ أَحَدٍ مِنْهُمْ أُولئِكَ سَوْفَ يُؤْتِيهِمْ أُجُورَهُمْ).

البته ايمان به پيامبران و به رسميت شناختن آنها منافات با اين ندارد كه بعضى را از بعضى برتر بدانيم، زيرا تفاوت در ميان آنها همانند تفاوت ماموريتهاى آنان قطعى است، منظور اين است كه در ميان پيامبران راستين، تفرقه‏اى از نظر ايمان و به رسميت شناختن نيندازيم.

و در پايان آيه به اين مطلب اشاره مى‏شود كه اگر اين دسته از مومنان در گذشته مرتكب چنان تعصبها و تفرقه‏ها و گناهان ديگر شدند اگر ايمان خود را خالص كرده و به سوى خدا باز گردند خداوند آنها را مى‏بخشد" و خداوند همواره آمرزنده و مهربان بوده و هست".

(وَ كانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحِيماً).

قابل توجه اينكه در آيات فوق افرادى كه در ميان پيامبران تفرقه مى‏اندازند به عنوان" كافران حقيقى" معرفى شده‏اند، ولى آنها كه به همه ايمان دارند به عنوان" مومنان حقيقى" معرفى نشده‏اند، تنها به عنوان" مؤمن" توصيف شده‏اند، شايد اين تفاوت به خاطر آن باشد كه مؤمنان حقيقى آنها هستند كه علاوه بر ايمان از نظر" عمل" نيز كاملا پاك و صالح باشند، شاهد اين سخن آياتى است كه در آغاز سوره انفال آمده است كه مؤمنان را پس از ايمان به خدا با يك سلسله اعمال مثبت و زنده مانند نمو و رشد اخلاقى و اجتماعى و ايمانى، و نماز و زكات، و توكل بر خدا، توصيف كرده و به دنبال آن مى‏گويد:

أُولئِكَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقًّا (انفال- 4)