و به اين ترتيب از نظر مجازات اخروى حد اكثر تشديد در مورد قتل عمدى شده است، به طورى كه در هيچ مورد از قرآن اينچنين مجازات شديدى بيان نگرديده و اما كيفر دنيوى قتل عمد همان قصاص است كه شرح آن در ذيل آيه 179 سوره بقره در جلد اول صفحه 442 گذشت).
در اينجا سؤالى پيش مىآيد كه" خلود" يعنى مجازات جاودانى مخصوص كسانى است كه بىايمان از دنيا بروند در حالى كه قاتل عمدى ممكن است ايمان داشته باشد و حتى پشيمان گردد و از گناه بزرگى كه انجام داده جدا توبه كند و گذشته را تا آنجا كه قدرت دارد جبران نمايد.
در پاسخ اين سؤال مىتوان گفت:
منظور از قتل مؤمن در آيه اين است كه انسانى را به خاطر ايمان داشتن بقتل برساند و يا كشتن او را مباح بشمرد، روشن است كه چنين قتل نشانه كفر قاتل است و لازمه آن خلود در عذاب مىباشد.
حديثى از امام صادق (ع) نيز به اين مضمون نقل شده است «1».
2- اين احتمال نيز هست كه قتل افراد با ايمان و بىگناه سبب شود كه انسان بىايمان از دنيا برود و توفيق توبه نصيب او نگردد و به خاطر همين موضوع گرفتار عذاب جاويدان شود.
3- اين هم ممكن است كه منظور از خلود، در اين آيه عذاب بسيار طولانى باشد، نه عذاب جاويدان.
(1) در كتاب كافى و تفسير عياشى در ذيل آيه از امام صادق (ع) چنين نقل شده كه فرمود من قتل مؤمنا على دينه فذلك المتعمد الذى قال اللَّه تعالى عز و جل فى كتابه وَ أَعَدَّ لَهُ عَذاباً عَظِيماً.