" (فَنُنَبِّئُكُمْ بِما كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ).
در اينجا به چند نكته بايد توجه كرد:
1- آنچه در آيات فوق خوانديم مخصوص به بت پرستان نيست، بلكه يك اصل كلى در باره همه افراد آلوده و دنياپرست و كم ظرفيت و فراموشكار است، به هنگامى كه امواج بلاها آنها را احاطه مىكند و دستشان از همه جا كوتاه، و كارد به استخوانشان مىرسد، و يار و ياورى براى خود نمىبينند، دست به درگاه خدا بر مىدارند و هزار گونه عهد و پيمان با او مىبندند و نذر و نياز مىكند كه اگر از اين بلاها رهايى يابيم چنين و چنان مىكنيم.
اما اين بيدارى و آگاهى كه انعكاسى است از روح توحيد فطرى براى اينگونه اشخاص چندان به طول نمىانجامد، همين كه طوفان بلا فرو نشست و مشكل حل شد پردههاى غفلت بر قلب آنها فرو مىافتد پردههاى سنگينى كه جز طوفان بلا نمىتوانست آن را جابجا كند.
با اينكه اين بيدارى موقتى، اثر تربيتى در افراد فوق العاده آلوده ندارد حجت را بر آنها تمام مىكند، و دليلى خواهد بود بر محكوميتشان.
ولى افرادى كه آلودگى مختصرى دارند در اين گونه حوادث معمولا بيدار مىشوند و مسير خود را اصلاح مىكنند، اما بندگان خدا حسابشان روشن است، در آرامش همان قدر به خدا توجه دارند كه به هنگام سختى زيرا مىدانند هر خير و بركتى كه ظاهرا از عوامل طبيعى به آنها مىرسد آنهم در واقع از ناحيه خدا است.
و به هر حال اين يادآورى و تذكر در آيات فراوانى از قرآن مجيد آمده است.
2- در آيات فوق نقطه مقابل" ضراء" (ناراحتى و زيان)" رحمت"