تفسیر نمونه جلد 8

ذكر شده است نه" سراء" (خوشى و مسرت) اشاره به اينكه هر گونه خوبى به انسان برسد از ناحيه خدا و رحمت بى پايان او است در حالى كه بديها اگر به عنوان درس عبرت نباشد از اثرات اعمال خود انسان مى‏باشد.

3- در آغاز دومين آيه مورد بحث ضميرها به صورت مخاطب ذكر شده، اما در اثناء آيه به صورت غائب در مى‏آيد، و مسلما اين نكته‏اى دارد.

بعضى از مفسران گفته‏اند كه اين تغيير لحن آيه به خاطر آن است كه وضع حال مشركان را به هنگامى كه گرفتار طوفان و بلا مى‏شوند به عنوان درس عبرتى براى ديگران بيان كنند به همين دليل آنها را غائب فرض كرده و بقيه را در حضور.

بعضى ديگر گفته‏اند نكته‏اش بى اعتنايى و تحقير آنها است گويى نخست آنها را خداوند به حضور مى‏پذيرد و مخاطب مى‏سازد، سپس آنها را از خود دور كرده و رها مى‏نمايد.

اين احتمال نيز وجود دارد كه آيه به صورت يك ترسيم طبيعى از چگونگى وضع مردم باشد، تا آن زمان كه در كشتى نشسته‏اند و از ساحل دور نشده‏اند در ميان جمعند، و بنا بر اين مى‏توانند مخاطب باشند، اما هنگامى كه كشتى آنها را از ساحل دور مى‏كند و از چشمها تدريجا پنهان مى‏شوند به صورت گروه غائبى در شمار مى‏آيند و اين يك ترسيم زنده از دو حالت مختلف آنها است.

4- جمله" أُحِيطَ بِهِمْ" به معنى اين است كه آنها از هر سو در احاطه امواج بلا قرار گرفته‏اند ولى در اينجا كنايه از هلاكت و نابودى است، كه لازمه آن مى‏باشد.