يعنى اين كار از دو صورت خارج نيست، و شق سوم ندارد، يا بايد با اجازه پروردگار صورت گرفته باشد، و يا تهمت و افترا است، و چون احتمال اول منتفى است بنا بر اين چيزى جز تهمت و افترا نمىتواند باشد.
اكنون كه مسلم شد آنها با اين احكام خرافى و ساختگى خود علاوه بر محروم شدن از نعمتهاى الهى تهمت و افترا به ساحت مقدس پروردگار بستهاند، اضافه مىكند:" آنها كه بر خدا دروغ مىبندند، در باره مجازات روز قيامت چه مىانديشند؟ آيا تامينى براى رهايى از اين كيفر دردناك به دست آوردهاند"؟
(وَ ما ظَنُّ الَّذِينَ يَفْتَرُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ يَوْمَ الْقِيامَةِ).
اما" خداوند فضل و رحمت گستردهاى بر مردم دارد" به همين دليل آنها را در برابر اين گونه اعمال زشتشان فورا كيفر نمىدهد (إِنَّ اللَّهَ لَذُو فَضْلٍ عَلَى النَّاسِ).
ولى آنها به جاى اينكه از اين مهلت الهى استفاده كنند و عبرت گيرند و شكر آن را بجا بياورند و به سوى خدا بازگردند اكثر آنان غافلند" و سپاس اين نعمت بزرگ را بجا نمىآورند" (وَ لكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لا يَشْكُرُونَ).
اين احتمال نيز در تفسير اين آيه وجود دارد كه حلال بودن همه اين مواهب و روزيها (بجز اشياء زيانبخش و ناپاك كه استثنا شده) خود يك نعمت بزرگ الهى است و بسيارى از مردم بجاى سپاسگزارى در برابر اين نعمت، ناسپاسى مىكنند و با احكام خرافى و ممنوعيتهاى بى دليل خود را از آن محروم مىدارند.
و براى اينكه تصور نشود اين مهلت الهى دليل بر عدم احاطه علم پروردگار بر كارهاى آنها است، در آخرين آيه مورد بحث اين حقيقت را به رساترين عبارت بيان مىكند كه او از تمام ذرات موجودات در پهنه آسمان و زمين و جزئيات