آزادند، و" زهد" به معنى حقيقيش بر وجود آنها حكومت مىكند، نه با از دست دادن امكانات مادى جزع و فزع مىكنند و نه ترس از آينده در اين گونه مسائل افكارشان را به خود مشغول مىدارد.
بنا بر اين" غمها" و" ترسهايى" كه ديگران را دائما در حال اضطراب و نگرانى نسبت به گذشته و آينده نگه مىدارد در وجود آنها راه ندارد.
يك ظرف كوچك آب، از دميدن يك انسان متلاطم مىشود، ولى در پهنه اقيانوس كبير حتى طوفانها كم اثر است و به همين دليل اقيانوس آرامش مىنامند (لِكَيْلا تَأْسَوْا عَلى ما فاتَكُمْ وَ لا تَفْرَحُوا بِما آتاكُمْ) (حديد- 23).
نه آن روز كه داشتند به آن دل بستند و نه امروز كه از آن جدا مىشوند غمى دارند، روحشان بزرگتر و فكرشان بالاتر از آن است كه اينگونه حوادث در گذشته و آينده در آنها اثر بگذارد.
به اين ترتيب امنيت و آرامش واقعى بر وجود آنها حكمفرماست و بگفته قرآن أُولئِكَ لَهُمُ الْأَمْنُ (انعام- 82) و يا به تعبير ديگر أَلا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ:" ياد خدا مايه آرامش دلها است" (رعد- 28).
خلاصه اينكه غم و ترس در انسانها معمولا ناشى از روح دنيا پرستى است، آنها كه از اين روح تهى هستند، اگر غم و ترسى نداشته باشند بسيار طبيعى است.
اين بيان استدلالى مساله بود و گاهى همين موضوع به بيان ديگرى كه شكل عرفانى دارد به اين صورت عرضه مىشود.
اولياى خدا آن چنان غرق صفات جمال و جلال او هستند و آن چنان محو مشاهده ذات پاك او مىباشند كه غير او را به دست فراموشى مىسپردند، روشن است در غم و اندوه و ترس و وحشت حتما نياز به تصور فقدان و از دست دادن چيزى و يا مواجهه با دشمن و موجود خطرناكى دارد، كسى كه غير خدا در دل او نمىگنجد و به غير او نمىانديشد و جز او را در روح خود پذيرا نمىشود، چگونه ممكن است غم و اندوه و ترس و وحشتى داشته باشد.