مِنَ الْجاهِلِينَ).
نوح دريافت كه اين تقاضا از پيشگاه پروردگار درست نبوده است و هرگز نبايد نجات چنين فرزندى را مشمول وعده الهى بر نجات خاندانش بداند، لذا رو به درگاه پروردگار كرد و گفت:" پروردگارا من به تو پناه مىبرم از اينكه چيزى از تو بخواهم كه به آن آگاهى ندارم" قالَ رَبِّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ أَنْ أَسْئَلَكَ ما لَيْسَ لِي بِهِ عِلْمٌ).
" و اگر مرا نبخشى و مشمول رحمتت قرار ندهى از زيانكاران خواهم بود" (وَ إِلَّا تَغْفِرْ لِي وَ تَرْحَمْنِي أَكُنْ مِنَ الْخاسِرِينَ).
در اينجا به چند نكته بايد توجه كرد:
بعضى از مفسران معتقدند كه در اين آيه كلمهاى در تقدير است، و در اصل مفهومش چنين است انه ذو عمل غير صالح:" فرزند تو داراى عمل غير صالح است".
ولى با توجه به اينكه گاهى انسان در انجام يك كار آن چنان پيش مىرود كه گويا عين آن عمل مىشود در ادبيات زبانهاى مختلف به هنگام مبالغه اين تعبير فراوان ديده مىشود، مثلا گفته مىشود فلان كس سرا پا عدل و سخاوت است، و يا فلان شخص سرا پا دزدى و فساد است، گويى آن چنان در آن عمل غوطهور گشته كه ذات او عين آن عمل گشته است.
اين پيامبر زاده نيز آن قدر با بدان بنشست و در اعمال زشت و افكار نادرستشان غوطهور گشت كه گويى وجودش تبديل به يك عمل غير صالح شد.
بنا بر اين تعبير فوق در عين اينكه بسيار كوتاه و مختصر است، گوياى يك