ديگرى نهند!.
بهر حال در پايان آيه اشاره به تقسيم همه مردم به دو گروه كرده مىگويد:
" گروهى در آنجا شقى و گروهى سعيدند، گروهى خوش بخت و گروه ديگرى بدبختند" (فَمِنْهُمْ شَقِيٌّ وَ سَعِيدٌ).
" سعيد" از ماده" سعادت" به معنى فراهم بودن اسباب نعمت، و" شقى" از ماده" شقاوت" به معنى فراهم بودن اسباب گرفتارى و مجازات و بلاست، بنا بر اين سعيدها در آن جهان همان نيكوكارانى هستند كه در لابلاى انواع نعمتها جاى آنهاست و شقاوتمندان همان بدكارانى هستند كه در دل دوزخ در انواع مجازاتها گرفتارند.
و بهر حال اين شقاوت و آن سعادت چيزى جز نتيجه اعمال و كردار و گفتار و نيات انسان در دنيا نيست:
و عجب اينكه بعضى از مفسران اين آيه را دستاويزى براى عقيده باطل خود در زمينه جبر قرار دادهاند، در حالى كه آيه كمترين دلالتى بر اين معنا ندارد، بلكه از سعادتمندان و شقاوتمندان رستاخيز سخن مىگويد كه همگى به خاطر اعمال خود به اين مرحله رسيدهاند شايد آنها مفهوم اين آيه را با پارهاى از احاديث اشتباه كردهاند كه در باره سعادت و شقاوت قبل از تولد سخن مىگويد كه آن داستان جداگانهاى دارد.
سپس حالات شقاوتمندان و سعادتمندان را در عبارات فشرده و گويايى چنين شرح مىدهد:
" اما آنها كه شقاوتمند شدند در آتش دوزخ" زفير" و" شهيق" دارند و ناله و نعره و فرياد سر مىدهند" (فَأَمَّا الَّذِينَ شَقُوا فَفِي النَّارِ لَهُمْ فِيها زَفِيرٌ وَ شَهِيقٌ).