تفسیر نمونه جلد 9

و اضافه مى‏كند:" آنها جاودانه در آتش خواهند ماند تا زمانى كه آسمانها و زمين بر پاست" (خالِدِينَ فِيها ما دامَتِ السَّماواتُ وَ الْأَرْضُ).

مگر آنچه پروردگارت اراده كند" (إِلَّا ما شاءَ رَبُّكَ).

" چرا كه خداوند هر كارى را اراده كند انجام مى‏دهد" (إِنَّ رَبَّكَ فَعَّالٌ لِما يُرِيدُ).

" و اما آنها كه سعادتمند شدند در بهشت جاودانه خواهند ماند، تا آسمانها و زمين برپاست" (وَ أَمَّا الَّذِينَ سُعِدُوا فَفِي الْجَنَّةِ خالِدِينَ فِيها ما دامَتِ السَّماواتُ وَ الْأَرْضُ).

" مگر آنچه پروردگار تو اراده كند" (إِلَّا ما شاءَ رَبُّكَ).

" اين بخشش و عطيه‏اى است كه هرگز از آنان قطع نمى‏شود" (عَطاءً غَيْرَ مَجْذُوذٍ).

در اينجا بايد به چند نكته توجه كرد:

[1- ذاتى بودن سعادت و شقاوت؟]

1- همانگونه كه گفتيم بعضى خواسته‏اند از آيات فوق ذاتى بودن سعادت و شقاوت را اثبات كنند در حالى كه نه تنها آيات فوق دلالتى بر اين امر ندارد بلكه به وضوح ثابت مى‏كند كه سعادت و شقاوت اكتسابى است، زيرا مى‏گويد:

" فَأَمَّا الَّذِينَ شَقُوا" (آنها كه شقاوت‏مند شدند) و يا مى‏گويد:" أَمَّا الَّذِينَ سُعِدُوا" (اما آنها كه سعادت‏مند شدند) اگر شقاوت و سعادت ذاتى بود مى‏بايست گفته شود" اما الاشقياء و اما السعداء" و مانند آن. و از اينجا روشن مى‏شود آنچه در تفسير فخر رازى آمده كه" در اين آيات خداوند از هم اكنون حكم كرده كه گروهى در قيامت سعادتمندند و گروهى شقاوتمند، و كسانى را كه خداوند