[سوره هود (11): آيات 94 تا 95] - تفسیر نمونه جلد 9

[سوره هود (11): آيات 94 تا 95]

وَ لَمَّا جاءَ أَمْرُنا نَجَّيْنا شُعَيْباً وَ الَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِنَّا وَ أَخَذَتِ الَّذِينَ ظَلَمُوا الصَّيْحَةُ فَأَصْبَحُوا فِي دِيارِهِمْ جاثِمِينَ (94) كَأَنْ لَمْ يَغْنَوْا فِيها أَلا بُعْداً لِمَدْيَنَ كَما بَعِدَتْ ثَمُودُ (95)

ترجمه:

94- و هنگامى كه فرمان ما فرا رسيد شعيب و آنها را كه با او ايمان آورده بودند، به رحمت خود، نجات داديم و آنها را كه ستم كردند صيحه (آسمانى) فرو گرفت و در ديار خود به رو افتادند (و مردند).

95- آن چنان كه گويى هرگز از ساكنان آن ديار نبودند، دور باد مدين (از رحمت خدا) همانگونه كه قوم ثمود دور شدند!.

تفسير: پايان عمر تبهكاران مدين

در سرگذشت اقوام پيشين بارها در قرآن مجيد خوانده‏ايم كه در مرحله نخست، پيامبران به دعوت آنها به سوى خدا بر مى‏خاستند و از هر گونه آگاه سازى و اندرز و نصيحت مضايقه نمى‏كردند، در مرحله بعد كه اندرزها براى گروهى سود نمى‏داد، روى تهديد به عذاب الهى تكيه مى‏كردند، تا آخرين كسانى كه آمادگى پذيرش دارند تسليم حق شوند و به راه خدا باز گردند و اتمام حجت شود، در مرحله سوم كه هيچيك از اينها سودى نمى‏داد به حكم سنت الهى در زمينه تصفيه و پاكسازى روى زمين، مجازات فرا مى‏رسيد و اين خارهاى سر راه را از ميان مى‏برد.

در مورد قوم شعيب يعنى مردم" مدين" نيز، سرانجام مرحله نهايى فرا رسيد، چنان كه قرآن گويد: