سران كشورها و ممالك، چند صباحى در اين جهان زيسته و سر درنقاب خاك كشيدهاند و آن قدرت و نيرو، زندگى را براى آنان در اين دنيا جاويدان نساخت. با داشتن كاخهاى سربه فلك كشيده و خانههاى زيبا و آراسته، سرانجام در دل خاك منزل گرفتند و خود را در برابر چنگالهاى درنده مرگ زبون و ناتوان ديدند. ظواهر فريبنده طبيعت، آنها را به خود مشغول ساخت و مجال هرگونه فكر، جز فكر جمع نيرو و قدرت، و زيـنت و ثـروت، را از آنان ستاند و از اين رهگذر، جز لذايد آنى و زودگذر چيـزى دستگيـرشـان نشد. قرآن نام اين لذتهاى زودگذر را «استمتاع» گذارده، چنان كه ميفرمايد: «اسْتَمْتَعَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ بِخَلاقِـهِمْ؛ از آنچه در اختيار داشتند، برخوردار شدند»، و در روز آخر، روز پايان زندگى دنيوى، با حسرت تمام، چشم از اين جهان پوشيده و طبعـا فـراق بـا اين مظاهر لذت بخش براى كسانى كه آينده درخشانى براى خود نميبينند، فوقالعاده سخت و جانگداز است، چنانكه ميفرمايد:
«إِنَّما يُرِيدُ اللّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ بِها فِى الحَيوةِ الدُّنْيا وَتَزْهَقَ أَنْفُسُـهُمْ وَهُمْ كافِرُونَ؛1
خدا ميخواهد آنها را با دادن اموال و اولاد در زندگانى دنيا معذب بسازد و با حال كفر، جانشان را بگيرد».
قرآن در پارهاى از موارد؛ آيندگان را به زندگى گذشتگان، توجه داده و مكررّا دستور ميدهد از هلاك و نابودى اقوامى كه از هر نظر از شما بالاتر بودند، پند بگيرند و بدانند آنان با آن عظمت نتوانستند زندگى جاويدان داشته باشند و سرانجام در برابر قضا وتقديرالهى تسليم گرديدند. اكنون به عنوان نمونه، آيهاى را نقل ميكنيم:
«أَوَ لَمْ يَسِـيرُوا فِى الأَرْضِ فَيَنْظُرُوا كَيْفَ كانَ عاقِـبَةُ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَكانُوا أَشَدَّ مِنْهُمْ قُـوَّةً وَما كانَ اللّهُ لِـيُعْجِزَهُ مِنْ شَيءٍ فِى السَّمـواتِ وَلا فِى الأَرْضِ إِنَّهُ كانَ عَلِـيماً قَدِيراً؛2
1. توبه(9) آيه 55. 2. فاطر (35) آيه 44.