خداوند در مقام بشارت اهل آخرت مى فرمايد:
«فَوَعِزَّتى وَ جَلالى لاَُحْييَنَّهُمْ حَياةً طَيِّبَةً»
به عزت و جلالم به آنها حيات طيب و نيكو مى بخشم.
حيات طيبى كه در قرآن كريم و روايات به مؤمنان وعده داده شده، غير از زندگى و حيات معمولى ماست، زندگى ما سراسر آلوده و قرين رنج و غم و گرفتارى است، منتها چون ما به آن خو گرفته ايم، آلودگى ها و ناپاكى هاى آنرا درك نمى كنيم؛ نظير دباغى كه به بوى بد دباغخانه خو گرفته است و احساس ناراحتى نمى كند.
خداى متعال به اولياى خويش زندگى اى مى دهد كه سراسر خوشى است. وقتى ديگران وضع آنها را مشاهده كنند، شايد تصور كنند به آنها خيلى سخت مى گذرد، خصوصاً وقتى مى بينند از يك طرف پيوسته اشك مى ريزند و گريان و خائف اند و از طرف ديگر غالبا دستشان از مال و متاع دنيا خالى است؛ چه بسا دلشان رحم مى آيد و به حال آنها دلسوزى مى كنند. اما اگر از دل آنها خبر داشتند، پى مى بردند كه لذت يك ساعت عمر آنان، بر همه لذتهاى دنياپرستان برترى دارد. در عين حال كه اشك مى ريزد و راز و نياز مى كند، لذّتى براى او حاصل مى شود كه براى ديگران حاصل نمى گردد و لذتى مى برد كه از سنخ لذتهاى مادى و دنيايى نيست و مانند ندارد. گرچه در دنيا به رنج و سختى مبتلا مى شوند، ولى در مقابل، خداوند آنها را از بهره هاى معنوى ويژه اى برخوردار مى كند كه براى ديگران قابل درك نيست. «اِذا فارَقَتْ اَرْواحُهُمْ مِنْ جَسَدِهِمْ لااُسَلِّطُ عَلَيْهِمْ مَلَكَ الْمَوْتِ وَلا يَلى قَبْضَ رُوحِهِمْ غَيْرى» هنگام جداشدن روح از بدنشان، فرشته مرگ را پيش آنها نمى فرستم، بلكه خود عهده دار قبض روحشان مى گردم. اين جمله بسيار عميق و بلند است، چه آنكه به حسب آيات شريفه قرآن، ارواح