است كه نيازهاى بچه اش را تأمين مى كند؛ ديگر سراغ ديگران نمى رويم. وقتى خداوند از همه مهربان تر و قدرتمندتر است، چرا سراغ ديگرى برويم.

توكّل، لازمه ايمان به خدا

در سرلوحه دعوت بسيارى از پيامبران اين مسأله مطرح بوده كه به خدا ايمان آوريد و بر او توكل كنيد. يكى از ويژگى ها و علايم ايمان به خدا اين است كه انسان بر او توكّل كند؛ انسان اگر به ربوبيّت او اذعان دارد و معتقد است كه مجموعه جهان هستى زير سيطره حكومت و ربوبيّت او قرار دارد و تنها معبود شايسته پرستش، اوست، هرگز به خود اجازه نمى دهد به دنبال ديگرى برود و از او استمداد جويد، بلكه همواره به درگاه ذات اقدس حقّ اعتماد كرده، فقط از او درخواست كمك مى كند: اگر بيمار است از او درمان مى خواهد و اگر گرفتارى و مشكلى دارد، صرفاً از آستان ربوبى او اميد به رفع آن دارد.

قرآن كريم در موارد گوناگونى، توكل بر خدا را از ويژگى هاى افراد با ايمان دانسته و مى فرمايد:

«... وَ عَلَى اللّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ»(1)

افراد با ايمان تنها بر خدا بايد توكل كنند.

افراد با ايمان به واسطه توكل و اعتماد به خداوند، به سمت تقويت ارتباط خود با او و در نهايت كمال نهايى در حركت اند، زيرا كمال روحى و معنوى فقط در سايه عشق و محبت و توكل به ذات اقدس حقّ، حاصل شدنى است. ذره ناچيز در پرتو تكيه بر خداوند و عشق و محبت به او، به خورشيد كمال ازلى مى رسد و قطره حقير چون به درياىِ بيكران پيوست، دولت بى كران يافت.

به قول حافظ:

1ـ آل عمران/122.