انجام و تكرار كارهاى ابتدايى و ساده و راحت تر، و مداومت بر آنها، توان انجام كارهاى مهمتر را نيز در خود مى يابد. در امور سلبى نيز اگر از گناهانى كه تركش آسانتر است شروع كند، مى تواند از گناهان بزرگ و گناهانى كه ترك آنها دشوار است، اجتناب كند. اجتناب از چيزهايى كه تركش آسان است، موجب مى گردد انسان از گناهان بزرگ دورى گزيند و خود را از فروافتادن در لغزشگاه هايى كه موجب هلاكت و تيره روزى انسان مى گردد، حفظ كند.
«يا اَحْمَدُ؛ عَلَيْكَ بالصَّمْتِ فَاِنَّ اَعْمَرَ مَجْلِس قُلُوبُ الصّالِحينَ و الصّامِتينَ وَ اِنَّ اَخْرَبَ مَجْلِس قُلُوبُ الْمُتَكَلِمّينَ بِما لا يَعْنيهِمْ»
اى محمد؛ بر تو باد كه سكوت پيشه سازى همانا بهترين و آبادترين انجمن ها قلبهاى صالحان و ساكتان است و خرابترين آنها، قلبهاى ياوه گويان است.
براى انسان دشوار نيست كه جلوى زبانش را بگيرد و هر حرفى را نزند، چرا كه زبان كاملا در اختيار اوست و مى توان مواظب بود كه بى جهت به حركت در نيايد. كار دشوارى نيست كه انسان حرفى بزند كه براى آخرتش فايده داشته باشد و در موارد ديگر سكوت اختيار كند. البته در جايى كه وظيفه ايجاب مى كند انسان سخن بگويد، بايد سخن گفت و سكوت در مواردى ستوده است كه فايده و ثمره اى بر سخن گفتن مترتب نمى گردد. آثار مطلوب فراوانى بر اين سكوت بار مى شود كه در اين روايت به برخى از آنها اشاره شده است. از جمله فوايد و بهره هاى سكوت اين است كه انرژى ذهنى انسان براى كارهاى مثبت و ثمر بخش ذخيره مى گردد. كسانى كه زياد حرف مى زنند، فعاليتهاى ذهنى شان پراكنده مى گردد و از قدرت تفكر و تمركزشان كاسته مى شود. وقتى انسان سعى كند كم حرف بزند و از حرفهاى بى فايده اجتناب كند، انرژيى كه صرف حرف زدن مى گشت، صرف فكر كردن و دستيابى به آگاهى بيشتر مى گردد.