صفحه‌ى 236
شريف است، دو طريق از طرق آن روايت معتبره، نقل شده هر كه خواهد به آنجا رجوع نمايد. و هر گاه بر نگين انگشتر عقيق شهادتين بنويسد و اسماء ائمه (عليهم السلام) و اقرار به امامت ايشان نيز خوب است، بلكه هر چه اميد نفع در آن باشد بدون قصد ورود خوب است. و اگر كتابت ادعيه مذكوره را به تربت جناب سيد الشهداء (عليه السلام) بكنند يا قدرى تربت، جزء مركب كنند اولى است. و اگر نباشد به تربتهاى محترمهى ديگر. و اگر به آب بنويسند هم خوب است. و اگر به انگشت بنويسند بدون چيزى هم، خوب است.
آن كه شخص كفن خود را مهيّا كند پيش از مردن خود و هم چنين سدر و كافور. و در حديث است كه هر كه كفن خود را مهيّا كرده باشد از غافلين او را ننويسند و هر زمانى كه به آن نظر نمايد از براى او حسنه بنويسند.
اين كه ميت را در وقت كفن كردن رو به قبله بخوابانند مثل حال احتضار يا به نحو حال نماز.
در نوشتن قرآن و ادعيه بر كفن خوب است مراعات احتياط شود به اين معنى كه به جائى از كفن بنويسند كه مأمون از تلويث باشد و خلاف احترام نشود. و اگر قرآن و دعاها را بر وصله يا پارچه بنويسند و در بالاى سينه يا بالاى سر او گذارند بهتر است.
و آن چند چيز است: (اول) بريدن او را به آهن. (دوم) آستين و دگمه گذاشتن در پيراهن كه تازه درست مىكنند و اگر او را در پيراهن ملبوس او كفن كنند دگمههاى او را بكَنند لكن در آستين آن باكى نيست. (سوم) تر كردن ريسمانى كه كفن را با آن مىدوزند با آب دهن. (چهارم) بخور دادن كفن را به بوهاى خوش بلكه خوشبو كردن آن اگر چه به غير بخور باشد. بلى! مستحب است خوشبو كردن آن به كافور و ذريره. (پنجم) رنگ سياه داشتن. (ششم) به سياهى بر آن نوشتن. (هفتم) كفن كردن كردن ب كتان، چه خالص باشد چه ممزوج. (هشتم) ممزوج بودن پارچهى آن به ابريشم، بلكه احوط ترك آن است مگر در صورتى كه خليط آن بيشتر باشد.