صفحه‌ى 97
را حرام بدانيم، زيرا كه در عرف وضوء گرفتن بر اين وجه را مثلًا استعمال آن ظرف نمىگويند و مع ذلك خالى از اشكال نيست، مگر اين كه آب ريختن بر اين وجه استعمال نباشد چنانچه بعيد نيست.
در طلا و نقره فرقى نيست ما بين خوب و بد و معدنى و مصنوعى و مغشوش و خالص اگر به اندازهاى نباشد كه از صدق اسم بيافتد و مركب محسوب شود. و بعضى از علما گفتهاند كه بايد خالص باشد پس اگر صدق بكند لكن صدق خلوص نكند استعمال آن جايز است، نظير حرير كه حرمت پوشيدن آن بر مردان مشروط به خلوص است و اين قول به غايت ضعيف است و فرق ما بين اين مسأله و مسأله حرير اين است كه در حرير، خالص و محض بودن شرط حرمت است در لسان دليل به خلاف ما نحن فيه كه حكم معلق است بر صدق اسم بدون اشتراط خلوص.
هر گاه شخص وضوء گرفت يا غسل كرد از ظرف طلا يا نقره در حالى كه جاهل به حكم يا موضوع بود، وضوء و غسلش صحيح است.
ظروف غير طلا و نقره، هر چند اعلى و در قيمت گرانتر باشند استعمال آنها جايز است هر چند از جواهرات گران بها مانند ياقوت و فيروزج باشند.
استعمال ظرفى كه از طلاى فرنگى ساخته شده جايز است، چون كه حقيقتاً طلا نيست و هم چنين فضهاى كه آن را ورشو مىگويند استعمال آن جايز است، چون كه آن هم نقره نيست بلكه مس سفيد است.
هر گاه شخص مضطر شود به استعمال ظرف طلا يا نقره در اكل و شرب و غيرهما، جايز است استعمال آن. بلى! جايز نيست استعمال آن در وضوء و غسل بلكه بايد تيمم كند.
هر گاه در حال ضرورت، امر دائر شود ما بين استعمال ظرف طلا و نقره يا استعمال ظرف غصبى، ظرف طلا و نقره را مقدم دارد.
اجير شدن از براى ساختن ظرف طلا و نقره حرام است و اجرتش هم حرام است چنانچه گذشت.
واجب است بر صاحب ظروف طلا و نقره شكستن آنها و اما از براى غير صاحبش، پس اگر بداند كه صاحب آن تقليد مىكند كسى را كه نگه داشتن آن را حرام مىداند و هم آن ظرف از افراد معلوم