است كه مىگوييم حقوقهائى كه تا كنون براى بشريت وضع شده است فقط و فقط توانسته تا حدود زيادى از مزاحمت افراد در زندگانى با همديگر جلوگيرى نمايد و اما در تكامل شخصيت انسانها حتى قدمى هم نتوانسته است بردارد.
با كمى دقت در علل و انگيزههاى مقررات و قوانين، اين نتيجه را مىگيريم كه مقررات و قوانين هر گز نمىتواند به ضرر انسان يا انسانها بوده باشد. براى توضيح اين مطلب مجبوريم وضع انسان در حال انفرادى و انسان در حال زندگانى دسته جمعى را از نظر بگذرانيم.
با توجه به اين كه زندگانى انسانى در اين جهان با عظمت هستى، كه نشانههاى حكمت از تمام پديدههاى آن آشكار است، و نظم و ترتيبى كه در آن حكمفرما است، نمىتواند بيهوده باشد، مخصوصا از نظر تمام اديان الهى كه در تاريخ بشريت بروز نمودهاند، اين اصل روشن مىشود كه انسان بايستى در زندگانى خود به خور و خواب و خشم و شهوت قناعت