هزار گوهر

فكندى چو بين دو كس آشتى، بود به ز يك سال صوم و نماز بدرگاه بخشنده بى‏نياز

بدلها چو تخم صفا كاشتى، بدرگاه بخشنده بى‏نياز بدرگاه بخشنده بى‏نياز

بود صحبت احمق آزار جان چو با يار دانا كنى همدمى، شود زنده روحت از او هر دمى‏

بپرهيز تا مى‏توانى از آن‏ شود زنده روحت از او هر دمى‏ شود زنده روحت از او هر دمى‏

چو اندر بلا صبر باشد تو را، دو چندان شود اجرت اى سوگوار ز خشنودى ذات پروردگار

سبك گردد اندوهت اى مبتلا ز خشنودى ذات پروردگار ز خشنودى ذات پروردگار