القاسيه» كه معنى آن چنين است: «طبيبى است كه بوسيله طب و معالجه خويش همواره گردش مىكند و مرهمهايش را محكم و آماده كرده است (و از روى حكمت تهيه كرده و بكار مىبرد) و ابزارهاى داغكردن خويش را سر كرده و تافته است. هر جا كه لازم باشد مرهمها و ابزارهاى داغ كردن را به روى آن مىگذارد كه از آن جمله است دلهاى كور و گوشهاى كر و زبانهاى گنگ و بسته- اين طبيب روحانى به وسيله دوا و معالجه خود بيمارىهاى زيرا را دنبال كرده و معالجه مىكند.
جايگاههاى غفلت و منابع حيرت- كه صاحبان آنها از روشنيها و انواع حكمتها نور نگرفته و از آتشزنههاى علوم و معارف درخشان افروخته نشدهاند- پس آنان مانند چهارپايانى هستند كه مشغول چرا هستند يا همچون سنگهاى سخت غير قابل نفوذ هستند.» با دقت در اين گفتار شيوا و محكم نكاتى چند نهفته است كه لازم است به آنها بيشتر توجه شود به قرار زير:
1- 4 طبيب كه به احتمال قوى اگر به جملات پيشين آن برگردد مقصود حضرت رسول صلّى الله عليه وآله وسلّم است و اگر به عقيده اكثر مفسرين توجه كنيم به خود امام برمىگردد، دائما با طب خويش در گردش است و خود به سراغ بيماران و دردمندان مىرود- به قول «ابن ابى الحديد» چون هر طبيب دوره گرد داراى تجربهاى بيشتر است صفه «دوار» را براى طبيب برگزيده و يا اين كه چون طبق روايت «ان الصالحين يدورون على مرضى القلوب فيعالجونهم» (يعنى نيكان دور مىگردند تا بيماران دل را شناخته و آنها را درمان كنند) هر طبيب دل بايد دوار باشد و دائما در گردش و گفته شده است كه حضرت مسيح فرموده طبيب بايد نزد بيمارش برود- و اين نشاندهنده آن است كه هميشه بيمار نبايد نزد پزشك برود بلكه طبيب دل بايد خود در جستجوى دردمندان و صاحبان درد دل باشد و آنها را يافته تحت مداواى خويش قرار دهد و اين عمل را در