اين در آن ذكر شيء و ضد آن را در برابر هم مىبينيم كه همه اينها از روشهاى بيان منطقى محسوب مىشود. اگر در نهج البلاغه چنين روشهاى منطقى و ويژگى بيان تقريرى به چشم مىخورد، بر سبيل پيروى شاگرد از استاد يعنى محمد صلّى الله عليه وآله وسلّم سرور پيامبران است.
بدين ترتيب براى خواننده مسلمان و عرب روشن است كه در سبك سخنورى امام دلايلى است كه در نسبت آن به امام جاى شكى باقى نمىگذارد. از آنجا كه اين سبك از لحاظ شيوه بلاغت يكدست است اين نيز دليل ديگرى است بر اين كه سراسر نهج البلاغه از سخنان امام على عليه السلام است و در آن از كلمات شريف رضى و ساير بلغاى قرن چهارم چيز قابل ذكرى به چشم نمىخورد.