همچنين آن سه نفر را كه در مدينه باز ماندند و از شركت در تبوك خوددارى كردند و مسلمانان با آنان، قطع رابطه كردند تا آن حد كه زمين با همه وسعتش بر آنها تنگ شد و حتى جايى در وجود خويش براى خود نمىيافتند و دانستند كه پناهگاهى از خدا جز به سوى او نيست در آن هنگام خدا آنان را مشمول رحمت خود ساخت و خداوند توبه آنها را پذيرفت كه خداوند توبهپذير و مهربان است.
اى كسانى كه ايمان آوردهايد از مخالفت فرمان خدا بپرهيزيد و با صادقان باشيد. (الى 119)
اهل مدينه و باديه نشينانى كه اطراف آنها هستند سزاوار نيست كه از رسول خدا تخلف جويند و يا براى حفظ جان خويش از جان او چشم بپوشند. براى اينكه هيچ تشنگى به آنها نمىرسد و هيچ خستگى را تحمل نمىكنند و هيچ گرسنگى در راه خدا متحمل نمىشوند و هيچ گامى كه موجب خشم كافران شود بر نمىدارند و ضربهاى از دشمن نمىخورند مگر اينكه به واسطه آن، عمل صالحى براى آنها نوشته مىشود، زيرا خداوند پاداش نيكوكاران را ضايع نمىكند.
آنان هيچ مال كوچك يا بزرگى را در اين راه انفاق نمىكنند و هيچ سرزمينى را به سوى ميدان جهاد و يا در بازگشت نمىپيمايند مگر اينكه براى آنها نوشته مىشود، تا خداوند آن را به عنوان بهترين اعمالشان پاداش دهد. (120 الى 121)
اى كسانى كه ايمان آوردهايد، شايسته نيست مؤمنان همگى به سوى ميدان جهاد كوچ كنند چرا از هر گروهى طايفهاى از آنان كوچ نمىكند و طايفهاى بماند تا در دين و معارف و احكام اسلام آگاهى پيدا كنند و به هنگام بازگشت به سوى قوم خود آنها را نذار نمايند تا از مخالفت فرمان پروردگار بترسند و خوددارى كنند. (الى 122)