چون گياه از زمين مىرويد. تفاوت در اين است كه مردم در دنيا به تدريج و نسلى پس از نسلى ديگر زاده مىشوند و در روز قيامت همه با هم و يك جا پديد مىآيند.
قدرت خدا در زمين در چيزى متجلّى است كه پروردگارمان به ما امر مىكند درباره آن چيز بينديشيم، و آن چيز اين است كه خدا اشياء را به صورتها و اشكال گوناگون به نيكى مىآفريند، پس او نوعى واحد از جانداران را نيافريده بلكه همه چيز را به اندازهها و رنگهاى گوناگون آفريده است. تمام اين جانداران و موجودات را آفريده و كار و صورت آنها را تدبير كرده و ترتيب داده است تا آنجا كه ما نمىتوانيم هيچ چيزى را به تصوّر آوريم كه پروردگار آن را نيافريده باشد. آيا آن ذاتى كه توانسته همه چيز را بيافريند نمىتواند انسان را همان گونه كه در آغاز در رحم مادر آفريد، در آخرت ديگر بار برانگيزد و پديد آورد؟
در پايان اين آيات خداوند ما را يادآور دو امر مىشود:
ضرورت ايمان به قدرت و توانمندى خدا.
ضرورت ايمان به روز قيامت.
زيرا در واقع ايمان به قدرت خدا همان راه ايمان به رستاخيز و قيامت است. پس هر چه در رستاخيز شك كرديم ناگزير بايد به آيات و نشانههاى قدرت خدا بنگريم، چون شكّ در رستاخيز نتيجه شك درباره خداست، و كسى كه واقعا و حقيقة خدا را مىشناسد كمترين شكّى در رستاخيز ندارد.
«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ- به نام خداى بخشاينده مهربان.»
بسم اللَّه اشاره بدين حقيقت است كه زندگى و آنچه در آن است آفريده شده از جانب خداى سبحان و قائم و پايدار به اوست، زيرا ما هر چه در كارى با بسم اللَّه آغاز كنيم توجّه اين بسم اللَّه گفتن به جانب همان كار است پس اگر بگويى به نام خدا مىايستم يعنى ايستادن تو به خدا بر مىگردد و براى اوست، و اگر بگويى به نام خدا مىخوابم، يعنى خفتن تو به خدا بر مىگردد و براى اوست، و