سنگين باشد، خود، رستگارانند.»
كه به سوى نعمتهاى بهشت مىروند، و مهمتر از اين به خشنودى خدا دست مىيابند.
[103] «وَ مَنْ خَفَّتْ مَوازِينُهُ فَأُولئِكَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ فِي جَهَنَّمَ خالِدُونَ- و آنان كه ترازويشان سبك باشد، به خود زيان رسانيدهاند و در جهنّم جاويد ماندگانند.»
و شايد معنى «به خود زيان رسانيدهاند» اين باشد كه تنها فرصت خود را در دنيا از دست دادهاند.
[104] اين گروه چگونه عذابى مىبينند؟
«تَلْفَحُ وُجُوهَهُمُ النَّارُ- آتش چهرههايشان را مىسوزاند ...»
«اللّفح» به معنى ضربه سخت شمشير است، پس در آخرت آتش چنان بر چهره آنان مىزند كه گويى دم شمشير است.
«وَ هُمْ فِيها كالِحُونَ- و آنان در آتش لبانشان آماس كرده و برگشته است.»
يعنى به سبب سوختن لبانشان و تابيدن آن به بيرون دندانهايشان نمايان شده.
[105] و آن گاه كه دوزخيان از آتش به زارى و التماس افتادهاند به آنان ندا مىرسد:
«أَ لَمْ تَكُنْ آياتِي تُتْلى عَلَيْكُمْ فَكُنْتُمْ بِها تُكَذِّبُونَ- آيا آيات من برايتان خوانده نمىشد و آنها را دروغ مىانگاشتيد؟» [106] «قالُوا رَبَّنا غَلَبَتْ عَلَيْنا شِقْوَتُنا وَ كُنَّا قَوْماً ضالِّينَ- گويند اى پروردگار ما، شوربختيمان بر ما غلبه كرد و ما مردمى گمراه بوديم.»
آنها خود با كارهايشان خويش را شوربخت ساختند، و گرنه خدا كسى را به فطرت خود تيره بخت نمىآفريند.
[107] و مىافزايند: