چه بسا همكاريهايى كه از مجلس خوراك آغاز شده، حتى انقلابهاى رسالتى بيشتر از نظير چنين مناسبتهايى شروع شده است، پس هنگامى كه نفوس به يكديگر نزديك شود و پردههاى ميان انسان و برادرش، دور از چشم و گوش ديگر مردم، برداشته شود، آنجاست كه انسان به گفت و گو از آنچه مورد نظر اوست مىپردازد و غمها و مشكلات خود را با برادرش در ميان مىگذارد و در نتيجه فضاهاى مناسب گفت و شنود و تبادل افكار براى گرد آوردن امكانات و توانمنديهاى گوناگون و از ميان بردن دشواريها به وجود مىآورد.
در واقع گردهماييهاى خانوادگى در اسلام همان خشتهاى اوّل و اساسى در زمينه مقاومت و پايدارى و فداكارى در جامعه اسلامى است. ممكن است انسان نتواند در برابر ستيزهگريهاى روزگار و سركشيهاى گردنكشان ايستادگى كند و به تنهايى به پيروزى برسد، ولى هنگامى كه با خويشاوندان و آشنايان خود بنشيند و با آنان همكارى كند مىتواند چنين كند زيرا نيرويى در خود احساس مىكند كه او را با دلاورى به رويارويى با هر ستيزه و مبارزهاى بر مىانگيزد.
از آنجا كه نشستن بر سر سفرهها با يكديگر متضمّن فوايد اجتماعى بزرگ است، مىبينيم كه اسلام اين امر را تشويق مىكند، و اگر در كشورهايى كه طاغوت بر آنها حكمرواست روابط اجتماعى استوار و فعّال باشد بيگمان شمشير سركشى و طاغوت منشى مىشكند، زيرا در آن هنگام طاغوت افراد را جدا جدا نمىزند بلكه خانواده به خانواده مىزند، و خانواده نيرومند و بهم پيوسته فعّال صخره ايست سخت كه از پاى در نمىآيد، و اگر سر تا سر جامعه از طريق فرماندهيهاى خود به همكارى با يكديگر پردازند، بيگمان طاغوت مسلّط بر گردن مردم سقوط مىكند.
قرآن كريم سپس حكمى ديگر مىدهد كه به روابط اجتماعى حرارت و دلچسبى مىبخشد و مىگويد:
«أَوْ ما مَلَكْتُمْ مَفاتِحَهُ- يا خانههايى كه كليدهاى آنها نزد شماست ...»
پس وقتى مالك كليد خانه خود را به كسى مىدهد، آن كس مىتواند- به موجب فحواى عمل- كه خبر از رضايت قلبى مالك مىدهد، خوراكى را كه در آن