دختر گفت: تو در حق من هيچ كوتاهى نكردهاى، ولى من يك چيز را مىخواهم.
- آن چيز چيست؟
- ميخ و چكّشى مىخواهم كه فلك را بدان ميخكوب كنم كه از حركت بازماند، تا همه شبها مثل امشب باقى بماند.
- و من آن را از كجا بياورم؟
عروس گفت: پس در اين صورت يك شب چه سودى دارد؟
براستى، انسان هر چه از نعمتهاى خدا در اين دنيا بيابد هم چنان از رسيدن به آرزومنديهاى دور و دراز خود وا مىماند، امّا اگر با خرد خود ژرف بنگرد در مىيابد كه بهشت هدف است نه دنيا.
ج: هر چه نعمتهاى انسان در دنيا افزونتر شود، به همان اندازه نيز بيم او از نابودى آنها افزونتر مىشود، آيا نمىبينى كه هر چه خير بيشتر به انسان مىرسد بخل آدمى افزونتر مىشود؟ و در حديث آمده است:
«خدا بر انسان درى از دنيا را نگشود مگر آن كه درى دو چندان از حرص بر او گشود».
زيرا براستى هر چه نعمت بر او افزون شود حرصش بر آن بيشتر مىشود كه مبادا از دستش برود، و در عمق نهادش مىداند كه آن نعمت ناچار زايل شدنى است.
از اين رو ممكن نيست كه انسان از نعمتها شادمان شود، و احساس ژرف بيم زوال هر لحظه او را پريشان مىسازد. امّا بهشتيان همواره در آن جاودانند و بيم دگرگونى و انتقال از آن را ندارند.
وَ يَوْمَ يَحْشُرُهُمْ وَ ما يَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَيَقُولُ أَ أَنْتُمْ أَضْلَلْتُمْ عِبادِي هؤُلاءِ أَمْ هُمْ ضَلُّوا السَّبِيلَ (17) قالُوا سُبْحانَكَ ما كانَ يَنْبَغِي لَنا أَنْ نَتَّخِذَ مِنْ دُونِكَ مِنْ أَوْلِياءَ وَ لكِنْ مَتَّعْتَهُمْ وَ آباءَهُمْ حَتَّى نَسُوا الذِّكْرَ وَ كانُوا قَوْماً بُوراً (18) فَقَدْ كَذَّبُوكُمْ بِما تَقُولُونَ فَما تَسْتَطِيعُونَ صَرْفاً وَ لا نَصْراً وَ مَنْ يَظْلِمْ مِنْكُمْ نُذِقْهُ عَذاباً كَبِيراً (19) وَ ما أَرْسَلْنا قَبْلَكَ مِنَ الْمُرْسَلِينَ إِلاَّ إِنَّهُمْ لَيَأْكُلُونَ الطَّعامَ وَ يَمْشُونَ فِي الْأَسْواقِ وَ جَعَلْنا بَعْضَكُمْ لِبَعْضٍ فِتْنَةً أَ تَصْبِرُونَ وَ كانَ رَبُّكَ بَصِيراً (20) وَ قالَ الَّذِينَ لا يَرْجُونَ لِقاءَنا لَوْ لا أُنْزِلَ عَلَيْنَا الْمَلائِكَةُ أَوْ نَرى رَبَّنا لَقَدِ اسْتَكْبَرُوا فِي أَنْفُسِهِمْ وَ عَتَوْا عُتُوًّا كَبِيراً (21)
يَوْمَ يَرَوْنَ الْمَلائِكَةَ لا بُشْرى يَوْمَئِذٍ لِلْمُجْرِمِينَ وَ يَقُولُونَ حِجْراً مَحْجُوراً (22) وَ قَدِمْنا إِلى ما عَمِلُوا مِنْ عَمَلٍ فَجَعَلْناهُ هَباءً مَنْثُوراً (23) أَصْحابُ الْجَنَّةِ يَوْمَئِذٍ خَيْرٌ مُسْتَقَرًّا وَ أَحْسَنُ مَقِيلاً (24) وَ يَوْمَ تَشَقَّقُ السَّماءُ بِالْغَمامِ وَ نُزِّلَ الْمَلائِكَةُ تَنْزِيلاً (25) الْمُلْكُ يَوْمَئِذٍ الْحَقُّ لِلرَّحْمنِ وَ كانَ يَوْماً عَلَى الْكافِرِينَ عَسِيراً (26)