پيامبران خدا و آيات او نابود شدند. مگر نه اين كه خدا آفريدگان را براى پرستش خود آفريده است؟ پس وقتى وحى را كه موجب و توجيه كننده وجودشان است تكذيب كردند منعى ندارد كه خدا نابودشان كند.
«وَ قَوْمَ نُوحٍ لَمَّا كَذَّبُوا الرُّسُلَ أَغْرَقْناهُمْ- و قوم نوح چون پيامبران را تكذيب كردند غرقه كرديم ...»
به وسيله طوفان.
«وَ جَعَلْناهُمْ لِلنَّاسِ آيَةً- و آنها را براى مردم نشانه (و عبرتى) ساختيم ...»
نشانه و شاهدى بر سرانجام تكذيب كنندگان پيامبران خدا و رسالتهاى الهى.
«وَ أَعْتَدْنا لِلظَّالِمِينَ عَذاباً أَلِيماً- و براى ستمكاران عذابى درد آور آماده كردهايم.»
اين قسمت از آيه روشن مىكند كه آن عذاب منحصر به گذشتگان نيست، بلكه نسبت به هر كس كه به راه آنها مىرود ادامه دارد، و اين براى آن است كه ما خود را برتر از قانونهاى خدا يا قادر بر گريختن از آنها نپنداريم.
امّا چرا قرآن مىگويد عذابى درد آور و مثلا نمىگويد عذابى بزرگ؟
شايد براى آن كه كسى كه آيات خدا را تكذيب مىكند هدفش انواع بهرهگيرى از حرام دنيا است و كسى كه چنين مىكند بايد از عذاب آخرت درد بكشد، و اين انديشه در جاهايى بسيار از قرآن جلوهگر مىشود، و غالبا پس از آن كه از لذّتى حرام سخن مىرود بىدرنگ از عذاب درد آور نيز ياد مىشود تا بيان كند كه براستى خداوند در برابر آن لذّت انسان را به درد خواهد آورد.
[38] «وَ عاداً وَ ثَمُودَ وَ أَصْحابَ الرَّسِّ- و عاد را و ثمود را و اصحاب رسّ را ...»
«الرّس»: معنى چاه مىدهد، و اصحاب الرّسّ قومى بودند كه چاهى داشتند و بر سر آن چاه زندگى مىكردند، پيامبرشان آنان را ترسانيد و هشدار داد، اما