چيرگى الهى بر آن دو دلالت دارد كه پس از آفرينش آن دو را به حال خود رها نكرده است.
«ثُمَّ اسْتَوى عَلَى الْعَرْشِ- آن گاه بر عرش چيره آمد ...»
بنا بر اين در اينجا رابطهاى سياقى ميان دو كلمه «فى ستّة أيّام- در شش روز» و «ثمّ استوى على العرش- آن گاه بر عرش قرار گرفت» كه اين آيه اشاره مىكند كه آن كه آسمانها و زمين را آفريد بر آن دو اشراف يافت و كارشان را تدبير كرد.
سپس «استوى»: يعنى بر عرش چيره شد و هيمنه افكند، و اين رمز و نشانه تدبير و اداره كردن پس از تقدير و اندازهگيرى، و امضا و گذراندن پس از قضاست.
«الرَّحْمنُ- مهربان ...»
اين كلمه الرّحمن در جاهايى بسيار از اين سوره تكرار مىشود، و شايد حكمت آن اين است كه رسالت الهى بزرگترين منّت از جانب پروردگارمان بر ماست، و اين كه راه ايمان بدان رسالت از طريق ايمان به اين حقيقت مىگذرد كه خداوند است كه رحمان و مهربان است، و نشانههاى رحمت او در آفرينش ما را بر آن مىدارد كه اعتماد بيابيم و بلكه يقين پيدا كنيم كه او بندگانش را در بيابان نادانى و گمراهى رها نمىكند كه خواهشهاى شادخواران و عيّاشان و خود پرستيهاى مستكبران آنان را به سوى خود بكشد.
بنا بر اين، پس به رسالتى ايمان آوريم كه فرستادن آن بزرگترين گواه بر رحمت و مهربانى اوست.
«فَسْئَلْ بِهِ خَبِيراً- پس درباره او از كسى بپرس كه آگاه باشد.»
يعنى اين امر (آفرينش آسمانها و زمين و در مراحل پى در پى و متكامل) را از آگاهى بپرس كه تو را از آن خبردار كند. و او، چنان كه از خلال اين آيه مىشناسيم، خدا و جبرييل (ع) است. پس اين آيه خطاب و مخصوص به پيامبر محمد (ص) مىشود.