سخن گفتن مىكاستند».
و در يكى از روايات آمده است كه «الزّور، در اين آيه يعنى غنى آوازه خواندن طربناك» «40» و در حديثى ديگر آمده است كه «مراد از آن مجالس فاسقان است و (بندگان رحمان) در مجالس باطل حاضر نمىشوند» و امام باقر و صادق- عليهما السّلام- از عيسى بن مريم- عليه السّلام- روايت كردهاند كه «از مجالس دو خطا پرهيز كنيد»4»
در حديث چهارم آمده است كه «آنان وقتى سخن از شرمگاه گويند، براى حفظ عفّت زبانشان از آن به كنايه نام برند».
بدين سان دلالت اين آيه وسعت مىيابد تا شامل هر گونه باطلى بشود، پس آنها شهادت نمىدهند (يا در مجالس بيهوده حضور نمىيابند) زيرا درباره زندگى انديشيده و دريافتهاند كه زندگى هدفى مقدّس دارد، و از اين رو به سوى آن هدف كوشيده و رفتهاند، و خود را از باطل دور نگاهداشتهاند.
«وَ إِذا مَرُّوا بِاللَّغْوِ مَرُّوا كِراماً- و چون بر ناپسندى بگذرند به شتاب از آن دورى مىجويند.»
پس لب به سخنى خطايا بىهدف نمىگشايند، و همچنين در اجتماعات لهو و لعب و سرگرمى و بازى، و ساز و رقص شركت نمىكنند، زيرا وقتشان گرانبهاتر از آن است، و چون مىدانند كه زندگى فرصتى است تكرار نشدنى، ناچارند از سالها و روزها و ساعتها و دقيقههاى آن بهره جويند، و تمام اينها وسيله پرهيز آنان مىشود تا به روز پشيمانى بر از دست دادن فرصت عمر افسوس نخورند.
آنان بر ناپسند و لغو كريمانه مىگذرند زيرا درك مىكنند كه خود براستى از پرداختن بدان والاتر و گراميترند، پس كرامت و شرفشان آنان را به دورى جستن از مجالس لهو و سرگرمى فرا مىخواند.
40- حديث مروى از امام صادق- عليه السّلام- در همان مأخذ، ص 41. 41- همان مأخذ.