باشند.»
وقتى در انسان فكر وجود ندارد و نور دلش خاموش گشته و از عبرتها پند نمىگيرد، چشم چه سودى دارد، و گوش چه معنى مىدهد؟! تعبير «الَّتِي فِي الصُّدُورِ- كه در سينهها جاى دارد» به فسادى اشاره مىكند كه به ظاهر انسان برنخورده ولى- در حقيقت- درون انسان، و شخصيّت و روح و وجود او را تباه كرده است. در حديث شريف از ابى عبد اللَّه صادق- عليه السّلام- آمده است كه در حالى كه به كورى دل و چگونگى نگهدارى آن از كوردلى ياد مىكرد گفت: «آن كه جهل ورزد كوردل شود و آن كه بصيرت و خرد ورزد هدايت شود و ره يابد: همانا خداى عزّ و جلّ گويد: «فَإِنَّها لا تَعْمَى الْأَبْصارُ وَ لكِنْ تَعْمَى الْقُلُوبُ الَّتِي فِي الصُّدُورِ- زيرا چشمها نيستند كه كور مىشوند، بلكه دلهايى كه در سينهها جاى دارند كور باشند.»
و چگونه كسى كه بصيرت نمىورزد هدايت شود؟ و چگونه كسى كه مىبيند تدبير و انديشه نمىورزد؟ از پيامبر خدا و اهل بيت او پيروى كنيد، بدانچه از نزد خدا نازل شده اقرار كنيد و آثار هدايت را پى گيريد كه اينها نشانههاى امانت و تقواست» «28».
[47] «وَ يَسْتَعْجِلُونَكَ بِالْعَذابِ وَ لَنْ يُخْلِفَ اللَّهُ وَعْدَهُ- از تو به شتاب عذاب مىطلبند و خدا هرگز وعده خود را خلاف نمىكند ...»
يكى از مشكلات روانى كه قرآن حكمت آموز را در آيات خود يكى پس از ديگرى به مداواى آن مىپردازد همانا فريب خوردن و غرّه شدن به فرصت است. پس انسان را مىبينى، وقتى كه انواع نعمتها بر او فرو مىبارد، مىگويد: پس عذاب خدا كجاست؟ و چرا فرو نمىآيد؟ پس بدان سبب كه مجازات او دير رسيده، از پايه و
28- نور الثقلين، ص 507.