به ديگرى منتقل گردد و ديگر به دست شما نيايد». امير المؤمنين على (ع) فرمودند:
«كم اتفاق مىافتد چيزى كه پشت كرد دوباره بازگردد». «23»
آنان كه شكر نعمتى مىگويند مىدانند كه آن سرآغاز يك سلسله نعمتهاى ديگر است از سوى خدا كه اندك اندك فرا مىرسند و آنها شكر مىگويند. در حالى كه آنها كه از نعمت سرمست مىگردند هرگز نعمت در نزد آنها كامل نشود.
پس كسى كه هزار تومان حاصل كرده و شكر آن به جاى آورده به كوشش و فعاليت و اداى حقوق ديگران كم كم هزار هزار نزد او خواهد آمد در حالى كه آن كه مست غرور است نه تنها نعمتش افزون نمىگردد، آنچه را هم كه از آن خود اوست از دستش مىرود.
اين است كه حضرت امير المؤمنين مىفرمايد:
«چون دامن نعمت به دستتان افتاد از شكر گزارى دريغ مكنيد تا همه را به چنگ آريد». «24»
به چند طريق:
اولا: شكر گوينده از خاستگاه ايمان حركت كند كه اين نعمتها از سوى خداست. پس اذعان به اين كه نعمتها از سوى خداست خود عنوان شكر آنهاست.
امام صادق (ع) فرمايد:
«هر كس را خدا نعمتى دهد و آن را به دل بشناسد، شكرش را به جاى آورده است». «25»
ثانيا: گفتن جمله «الحمد للَّه» به زبان. عمر بن يزيد گويد از امام صادق (ع) شنيدم كه مىگفت:
23- همان منبع، ص 47.
24- همان منبع، ص 53.
25- همان منبع، ص 32.