است». «33»
«وَ يُنَزِّلُ الْغَيْثَ- اوست كه باران مىباراند.»
به قدرت خود و زمين را پس از مردنش زنده مىكند. اين قدرت بر بشر نيز احاطه دارد.
«وَ يَعْلَمُ ما فِي الْأَرْحامِ- و از آنچه در رحمهاست آگاه است.»
از آن زمان كه بر اساس قوانين زيستشناسى نطفه منعقد مىشود با دقت تمام و بر طبق يك سلسله عوامل پيچيدهاى كه جز خدا كسى بر آن قادر نيست در همان نطفه اساس شخصيت ظاهرى و باطنى هر كس نهاده شده: از زيبايى و زشتى، بلندى و كوتاهى، توانايى و ناتوانى، تندخويى و نرمخويى.
امير المؤمنين على (ع) مىفرمايد:
«خدا مىداند در رحمهاى مادران كه كودك دختر است يا پسر، زشت است يا زيبا، گشاده دست است يا بخيل، شقى است يا سعيد. چه كسى هيزم جهنم است و چه كسى ساكن بهشت و اين علم غيبى است كه كسى جز خدا از آن آگاه نيست.
«وَ ما تَدْرِي نَفْسٌ ما ذا تَكْسِبُ غَداً- و هيچ كس نمىداند كه فردا چه چيز به دست خواهد آورد،» زيرا عواملى كه در رفتار انسان مؤثر است بىشمارند. پس چگونه مىتواند به صورت جزمى در آن باره حكم كند. بلى، مىتوان نقشهاى كشيد و مىتوان اندازهاى معين كرد و اعتماد كمى داشت ولى نسبى نه قطعى. علم به فردا مخصوص خداوند است.
وقتى بشر نداند كه خود فردا چه خواهد كرد قطعا نمىداند ديگران هم چه خواهند كرد. آرى برترين صاحب خبران از آينده بىخبرند و اين دليل بر اين است كه اين جهان را مدبّرى است.
33- النازعات/ 42 تا 44.