در سرسپردگى به خدا بر همه ايشان پيشى گيرم، بدون توجّه به ديگران، چنان كه جادوگران پس از آن كه ايمان آوردند گفتند:
«لا ضَيْرَ إِنَّا إِلى رَبِّنا مُنْقَلِبُونَ إِنَّا نَطْمَعُ أَنْ يَغْفِرَ لَنا رَبُّنا خَطايانا أَنْ كُنَّا أَوَّلَ الْمُؤْمِنِينَ- باكى نيست، ما نزد پروردگارمان باز مىگرديم ما اميد مىداريم كه پروردگارمان خطاهاى ما را ببخشد كه ما نخستين كسانى هستيم كه ايمان آورديم». «25»
با وجود آن كه در عمل آنها نخستين مؤمنان نبودند، و تنها خاندانى از قوم موسى از بيم فرعون و اطرافيانش بدو ايمان آوردند، امّا همين گروه راه را براى ديگران گشودند كه ايمان بياورند.
[13] «قُلْ إِنِّي أَخافُ إِنْ عَصَيْتُ رَبِّي عَذابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ- بگو اگر پروردگارم را نافرمانى كنم از عذاب آن روز بزرگ مىترسم.»
اين نهايت اوج هشدار و بيم دادن است كه پيامبر خدا از عذابى بزرگ بيم دارد، چه رسد به ما!
[14- 15] «قُلِ اللَّهَ أَعْبُدُ مُخْلِصاً لَهُ دِينِي فَاعْبُدُوا ما شِئْتُمْ مِنْ دُونِهِ- بگو خدا را مىپرستم و براى او در دين خود اخلاص مىورزم شما بپرستيد هر چيز ديگرى را كه بخواهيد جز او.»
امّا من خدا را در دين خود به اخلاص مىپرستم و تنها او را بندگى مىكنم، اما شما هر چه را مىخواهيد بپرستيد. بدين سان پيامبر به فرمان خدا با آن جاهلان كه خواستهاى خود را خداى خويش گرفتند و آنچه را مىخواستند پرستيدند، مقابله و مبارزه مىكند. و اين خلاصه اخلاص و گزيده توحيد است، و هنگامى كه انسان بدين والاترين درجه اخلاص برسد از هيچ كس نمىهراسد و به هيچ چيز سر نمىسپارد زيرا اين اخلاص:
25- الشعراء/ 50- 51.