هر امّتى كه از رهبر خود پيروى كند، و به ارزشهاى حق پايبند باشد و در ميانشان الفت و دوستى و برادرى برقرار باشد، بر اقدامات تفرقهافكنى پيروز مىشود. و پروردگار ما اين موضعگيرى شكوهمند را به عنوان كرامت و بزرگوارى انصار ثبت و مسجّل كرده تا نمونهاى باشد بر آنچه اسلام با نفوس مىكند و به بشريت، نسلى پس از نسلى، و طبيعة به امّت اسلام، راز پيروزيهايش را در تاريخ و راه آن را توضيح دهد، و بيان كند كه نخستين پيشاهنگان مخلص آن روز جهان را با اين روح ايمانى والا رهبرى كردند. پس خداى عزّ و جلّ گفت:
«وَ الَّذِينَ تَبَوَّؤُا الدَّارَ وَ الْإِيمانَ مِنْ قَبْلِهِمْ و كسانى كه پيش از آمدن مهاجران در ديار خود فرود آمده بودهاند و ايمان آوردهاند.»
يعنى نسلهاى مؤمن پيش از انصار، و گفتهاند: معنى اين آيه چنين است:
در آن ديار فرود آمده و ايمان خالصانه ورزيده بودند، يا ايمان را به عنوان وطن و زادگاه خود گرفته بودند، و مثل آنان مثل سلمان است كه چون از او درباره نسبش پرسيدند، گفت: من پسر اسلامم. سپس از يكديگر پرسيدند: چگونه پروردگار ما گفت: كه آنان پيش از مهاجران ايمان آوردهاند، آيا مگر نه اين كه مهاجران در ايمان آوردن بر آنان پيشى دارند؟ و جمعى پاسخ دادند: چرا، ولى بيگمان بعضى از ايشان بر آنان پيشى گرفتهاند و ديگران هم به ايشان پيوسته و ملحق شدهاند، پس كلمه «مِنْ قَبْلِهِمْ پيش از ايشان» مخصوص به ايمان است.
به نظر من چنين مىرسد كه بدين معنى است كه تبوّؤا دار الايمان آنان در سراى ايمان فرود آمدند و جا گرفتند، پس معنى «الدار سراى» تقارن است، چنان كه گوييم: ركبت البحر و الريح الهائجة به دريا (به كشتى) برنشستم و باد توفنده، يعنى مقارن بود با توفندگى باد.
در ادبيات اسلامى تعبير به دار الإسلام شهرت يافته و شايد از همين آيه الهام گرفته شده است.
در حديث از امام صادق (عليه السلام) آمده: «ايمان، بعضى از بعض ديگر