دنيا را مثل بزن كه چون آبى است كه از آسمان ببارد و با (دانههاى) گياهان زمين بياميزد و به فراوانى برويد. ناگاه خشك شود و باد به هر سو پراكندهاش كند. و خدا بر هر كارى تواناست. دارايى و فرزندان پيرايه و زينت اين زندگى دنياست و كردارهاى نيك كه همواره بر جاى مىماند نزد پروردگارت بهتر و اميد بستن به آنها نيكوتر است»؟! و پروردگار ما در اين آيه گويد:
«كَمَثَلِ غَيْثٍ- همانند بارانى است،» باران بر زمين مىبارد، و آن را آبيارى مىكند و با دانههايى كه در زمين است مىآميزد و آن دانهها گياه مىشود.
«أَعْجَبَ الْكُفَّارَ نَباتُهُ- كه گياه آن كافران را به شگفتى افكند.»
يعنى در نفس كشاورز خودبينى و فريفتگى بدان را بيفكند، هم چنان كه زينت و پيرايه دنيا در نفوس كافران به آخرت خودبينى و فريفتگى افكند، و شك نيست كه اين حالت او را بر آن خواهد داشت كه به باقى ماندن آن باور كند، و از سرانجام آن كه تبديل به خاشاكى مىشود غافل مانده «نبات:- گياه» همان كشتهايى كوچك است كه باقى نمىماند، چون گندم و ذرّت و در حالات نخستينش كه زمين را مىشكافد بدان «نبات- گياه» گويند.
«ثُمَّ يَهِيجُ- سپس مىپژمرد،» و مىبالد و هنگامى كه به نهايت نيرومندى رسيد ميوه مىدهد ولى ديرى نمىپايد كه راه پايانى خود را آغاز مىكند (و مىپژمرد).
«فَتَراهُ مُصْفَرًّا- پس آن را بينى كه زرد شده،» آغاز كار. و در خور ملاحظه است كه عطف با «فاء» آمده كه نزديكترين حروف عطف است.
«ثُمَّ يَكُونُ حُطاماً- سپس خاشاك گشته است.»
وقتى كه دوره زندگى خود را كامل كند، خشك مىشود و برگها و ساقههايش خشك مىشود. و اين درست راه زندگى انسان در دنياست، مانند گياهى كودكى را آغاز مىكند، سپس نيرو مىيابد و در نوجوانى و جوانى مىبالد،