صيحه صور است، و از آن جهت بدين نام خوانده شده كه مخاطب را از رفتن بر راه اول منع مىكند و او را متوجه به راه دوم مىسازد.
سطح زمين است، و اعراب روى زمين را در بيابان ساهرة يعنى صاحب بيدارى مىنامند، بدان سبب كه هر كس بخواهد بر آن بخوابد، از ترس دشمن و جانوران گرفتار سهر (بيدارى) مىشود. و در اين جا اشاره است به اين كه محشر در زمين هموار همچون فلات صورت مىگيرد كه هيچ اعوجاج و ساختمان و درختان و غارهايى در آن وجود ندارد تا از دست عدالت به آنها بگريزند و پناه برند، در آن روز كه به گفته پروردگارمان:
«يوم هم بارزون» روزى است كه در آن همگان آشكارند.
نام آن دره است كه در آن خدا با موسى سخن گفت.
براى آن كه نفس از ياد خدا غافل نشود، قرآن ما را به ياد حالات نزع و نشط و سبح و سبق و سپس به ياد روز قيامت مىاندازد كه صيحهاى همه آفريدگان را مىميراند، و صيحه ديگرى آنان را بار ديگر زنده مىكند. در آن روز تپش قلبها سرعت مىگيرد، و چشمها حالت فروافتادگى و خشوع پيدا مىكند براى