و در پايان پروردگار ما را از روز فرياد هولناك بلند قيامت بيم مىدهد، و به ياد ما مىآورد كه در آن روز از پيوندهاى مادّى كارى بر نمىآيد، و حتى پيوندهاى خويشاوندى نيز بريده مىشود، و در آن روز ارزش حقيقى تنها مخصوص عمل صالح است. پس آيا نبايد آن را ارزشى قرار دهيم كه سبب گرد كردن ما در كنار يكديگر در اين دنيا شود؟
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
عَبَسَ وَ تَوَلَّى (1) أَنْ جاءَهُ الْأَعْمى (2) وَ ما يُدْرِيكَ لَعَلَّهُ يَزَّكَّى (3) أَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّكْرى (4)
أَمَّا مَنِ اسْتَغْنى (5) فَأَنْتَ لَهُ تَصَدَّى (6) وَ ما عَلَيْكَ أَلاَّ يَزَّكَّى (7) وَ أَمَّا مَنْ جاءَكَ يَسْعى (8) وَ هُوَ يَخْشى (9)
فَأَنْتَ عَنْهُ تَلَهَّى (10) كَلاَّ إِنَّها تَذْكِرَةٌ (11) فَمَنْ شاءَ ذَكَرَهُ (12) فِي صُحُفٍ مُكَرَّمَةٍ (13) مَرْفُوعَةٍ مُطَهَّرَةٍ (14)
بِأَيْدِي سَفَرَةٍ (15) كِرامٍ بَرَرَةٍ (16)
نويسندگان كتابهاى حكمت، و واحد آن سافر است، و كتابهاى مقدس را اسفار مىنامند، و اصل كلمه به معنى كشف كردن و آشكار كردن است، همچون در اين گفته: سفرت المرأة يعنى زن نقاب از چهره خود برداشت.