آب بردارد و وضو بسازد، اما آبى كه به آن جامه را مىشويند و بعد از فشردن از جامه مىريزد، يا به آن غسل جنابت مىكنند و از بدن مىريزد، يا به آن ازاله نجاست از بدن يا ظروف و امثال آن مىكنند، پس به آن آب وضو نمىتوان ساخت.
شيخ طوسى رضي اللَّه عنه اين روايت را نيز ذكر كرده است به سندى كه در آن احمد بن هلالست از حسن بن محبوب، از عبد اللَّه بن سنان، از حضرت امام جعفر صادق (صلوات الله عليه) كه آن حضرت فرمود كه باكى نيست وضو ساختن از آب مستعمل، و اما آبى كه به آن جامه را مىشويند، يا غسل جنابت مىكنند جايز نيست كه وضو و امثال آن از آن بسازند. و اما آبى كه رو، و دست شسته باشند در ظرف پاكى، پس باكى نيست كه ديگرى بردارد و وضو بسازد از آن.
و روايت سابق را از حضرت همين روايت كرده است كه هر گاه حضرت وضو مىساخت مردمان آبى را كه از بدن حضرت مىريخت برمىداشتند و وضو مىساختند. و در اصطلاح آب مستعمل آب پس مانده است، نه آب از بدن ريخته، پس چون نظر مىكنى هر دو روايت صحيح وارد شده است و تغييراتى كه صدوق داده در آن روايت و در اين روايت همه مضر است.
بنا بر اين است كه نقل حديث بهمان لفظ بهتر است، و اعتماد بر فتاوى نمىتوان كرد، و از اين جهت هر جا كه چنين واقع شده است ضرور است نقل آن خبر، تا سبب اشتباه ديگران نشود، اگر چه شايبه از تكرار هست، اما وجهش اينست تا حمل بر سهو اين مقصر نشود، و كسى كه تتبع احاديث كرده است مىداند كه سهوها بسيار شده است از مصنفان، يا از ناسخان.
و همين معنى سبب اين شده است كه جمعى عمل به خبر واحد نمىكنند، و ليكن به توفيق اللَّه تعالى در روضه همه را درست كردهام، بىآن كه نام كسى را ببرم كه غلط كرده است، چون دغدغه خبث مىشود، مع هذا ممكنست كه از محدثين نشده باشد، و از ناسخين شده باشد، و در اين شرح نيز اشاره به آن