نجس مىداند يا نه و بر تقدير عدم نجاست آيا نزح را واجب مىداند يا نه.
و ظاهر عبارتى كه در اول كتاب گفت كه ماء البئر طهور اينست كه پاك داند اگر چه محتملست كه مرادش اين باشد كه چون بكشند ازاله نجاست به آن مىتوان كردن چنانكه سياق كلام بر آن دلالت مىكند و به اين معنى اشاره نموده است در امالى و گفته است كه آب چاه طهور است ما دام كه چيزى از نجاسات در چاه نيفتد كه باعث نجاست چاه شود و ظاهرا توقف داشته باشد از جهت تعارض روايات چنانكه در روايت صحيح از محمد بن اسماعيل بن بزيع وارد شده است كه حضرت امام رضا (صلوات الله عليه) فرمودند كه آب چاه واسع و فراخست هيچ چيز آن را نجس نمىكنيد تا متغير نشود به نجاست و همين حديث را نيز بعنوان مكاتبه روايت كرده است.
و در روايت صحيحى ديگر از آن حضرت (صلوات الله عليه) نقل كرده است كه حضرت فرمود كه آب چاه واسع است يعنى ماده دارد يا فراخ است حكم آن از حيثيت عدم نجاست و هيچ چيز آن را فاسد نمىكند مگر آن كه بوى آن يا مزه آن متغير شود كه در آن صورت آن مقدار آب مىكشند تا بوى آن زايل شود و مزهاش خوب شود زيرا كه ماده دارد كه از زمين بيرون مىآيد و همين علت در آب چشمه جاريست بلكه اولى هر گاه پيش آن باز باشد و روان باشد.
ديگر در حديث صحيح از حضرت امام جعفر صادق (صلوات الله عليه) منقولست كه جامه را نمىشويند و اعاده نماز نمىكنند از جهت هر چيزى كه در چاه افتاده باشد مگر آن كه بوى آن به نجاست متغير شود پس اگر متغير شده باشد جامه را مىشويند و اعاده نماز مىكنند و آب چاه را مىكشند و در اين باب اخبار بسيار خواهد آمد.
و جمعى كه قايل به نجاست چاه شدهاند به ملاقات نجاست عمده ادله ايشان آنست كه شارع طريق تطهير چاه را به نزح مقرر فرموده است و در بعضى اخبار