لوامع صاحبقرانی جلد 1

باشد كلّ را بكشند و جمعى گفته‏اند كه در ما لا نص فيه (1) چهل دلو مى‏كشند و بعضى سى دلو گفته‏اند بنا بر اين دو قول هفتاد دلو كافيست و ابن طاوس عليه الرحمه گفته است كه در ما لا نص فيه هيچ نمى‏كشيم چون شارع نفرموده است كه بكشيد و بنا بر قول او نيز هفتاد دلو كافيست و حق آنست كه اين مسأله از ما لا نص فيه نيست چون حضرت فرموده است كه از جهت انسان هفتاد دلو بكشند.

و بدان كه در نجاست آب چاه به ملاقات نجاست هر گاه متغير شود به نجاست كه رنگ يا بو يا مزه‏اش به نجاست بگردد خلافى نيست كه نجس مى‏شود و اگر متغيّر نشود چهار قولست مشهور ميان قدما نجاست است و وجوب نزح و بعضى نجس نمى‏دانند و كشيدن آن را واجب مى‏دانند تعبدا- (2) و بعضى نجس نمى‏دانند و كشيدن آن را سنت مى‏دانند و اين قول اكثر متأخرين است و بعضى گفته‏اند كه اگر آب چاه كر باشد نجس نمى‏شود و الا نجس مى‏شود.

و آن چه اظهر است نزد بنده طهارتست و احتياط در نزح است به نحوى كه مذكور خواهد شد و آن رواياتى كه مذكور خواهد شد ظاهر خواهد شد دليل طهارت و اگر چه صدوق عمل به خبر عمار نموده است كه اكثر هفتاد دلو است و ليكن كر را ذكر كرده است بنا بر آن كه كر زياده از هفتاد دلو نيست چون نقل كرده‏اند كه مى‏بايد دلوى دو صاع آب بگيرد و مشهور ميان علما آنست كه دلو معتاد آن چاه اعتبار دارد و اگر آن چاه دلو معتادى نداشته باشد دلوى كه اكثر مردم آن بلد به آن كشند معتبر است و ظاهر نمى‏شود كه صدوق چاه را به ملاقات نجاست‏

(1).يعنى چيزهائى كه از شارع بخصوص آن مقدارى وارد نشده باشد كه بكشند. منه قدس سره

(2). يعنى چون شارع فرموده است به جاى مى‏آوريم و حكمتش بر ما ظاهر نيست. منه قدس سره.