به ابو بصير موثق است و او ذكر كرده است كه جمعى در خانه فرود آمديم كه در آن خانه چاهى بود كه در جنب آن چاله بود كه فاصله ميان چاه و چاله تقريبا دو ذرعى بود پس يارانى كه با من بودند وضو نساختند از آب آن چاه و كار بر ايشان مشكل شد كه مىبايست آب را از بيرون بياورند پس همه به خدمت حضرت امام جعفر صادق (صلوات الله عليه) رفتيم و واقعه را عرض نموديم پس حضرت فرمودند كه از آن چاه وضو بسازيد كه آن چاله را راهى هست بجويى كه آن جو به دريا مىريزد.
بدان كه محتملست كه در مدينه مشرفه بيت الخلاها را بهم راه داده باشند در زير زمين چنانكه چاههاى نجف اشرف همه بهم راه دارند و همه سر به دريا گذارند چون دريا نزديك است و ممكنست كه مراد اين باشد كه چون آب زير زمين بهم راه دارند و به دريا نيز اتصال دارند كنايه از ماده باشد كه چون هر دو ماده دارند دير متغير مىشود و تا متغير نشود نجس نمىشود.
(و متى وقع فى البئر شىء فغيّر ريح الماء وجب ان ينزح الماء كلّه فان كان كبيرا و صعب نزحه فالواجب ان يتكارى عليه اربعة رجال يسقون منها على التراوح من الغدوة إلى الليل)(1)
و هر گاه چيزى در چاه افتد و بوى آب را متغير سازد واجبست كه جميع آب را بكشند پس اگر آب بسيار باشد و مشكل باشد كشيدن آب آن چاه واجبست كه كرايه كنند چهار كس را كه آب بكشند به عنوانى كه يكديگر را راحت دهند از صبح تا شام.
و اين معنى در حديث كالصحيح واقع شده است و صدوق از آن خبر برداشته است چون در آن خبر مىپرسد از حضرت (صلوات الله عليه) از سگ و موش و خوك حضرت مىفرمايد كه كل آب را بكشند پس اگر آب غلبه كند تراوح كنند پس آن كه واقع شده است در اينها كه كل را بكشند حمل مىبايد كرد بر صورت تغيّر آب تا جمع شود در ميان اخبار چنانكه شيخ نيز چنين كرده