نمىكند يعنى اگر عرق كند در جامه چنان نمىشود و اگر آن جامه را كسى به پوشد او را غسل بايد كرد يا جامه جنب شود كه او را بايد شست هر گاه منى در آن جامه نباشد.
(و سال زيد الشّحام ابا عبد اللَّه (صلوات الله عليه) عن الثّوب تكون فيه الجنابة فتصيبنى السّماء حتّى يبتلّ علىّ فقال لا بأس به)(1)
و سؤال كرد زيد از حضرت امام جعفر صادق (صلوات الله عليه) از جامه كه منى داشته باشد و باران بر من آيد تا جامه تر شود حضرت فرمودند كه باكى نيست. چون در اينجا نپرسيده است طهارت و نماز را حمل مىتوان كرد كه نهايتش آنست كه آدمى نجس شود و اين ضرر نيست به آب كه مىرسد خود را تطهير مىدهد.
و ظاهرش آنست كه در سفر باشد و محتلم شده باشد و زير جامه ديگر نداشته باشد با آن نماز هم مىتواند كرد. و اين خبر در اينجا ضعفى دارد و ليكن كلينى بسند موثق روايت كرده است همين خبر را و خبر حلبى مىآيد كه قرينه همين حل است.
(فاذا نام الرّجل على فراش قد اصابه منىّ فعرق فيه فلا بأس)(2)
و هر گاه شخصى در جامه بخوابد كه كه در آن جامه منى باشد و آن شخص عرق كند در آن جامه خواب كردن باكى نيست يعنى هر گاه علم نداشته باشد كه بدنش به آن منى رسيده است به رطوبت ضرر ندارد.
و محتمل است كه مراد اين باشد كه لازم نيست جامه خواب پاك باشد و بدن اين كس نجس نشود چون غالب اوقات جماع مىكنند در آن جامه و محتلم مىشوند و چون صبح مىشود به حمام مىروند و بدن خود را پاك مىكنند.
و در حديث صحيحى از ابو بصير منقول است از حضرت امام جعفر صادق (صلوات الله عليه) كه از آن حضرت سؤال كردم از جامه كه شخصى در آن جنب شود و در آن عرق كند حضرت فرمودند كه من دوست نمىدارم