صحيح نيز رد آن قول مىكند كه هر گاه جامه يا بدن شخصى به مرده خورد نجس مىشود به نجاست حكمى به اين معنى كه تا نشويند آن موضع را نماز نمىتوان كرد، و اگر چيزى ملاقات كند آن موضع را به رطوبت آن چيز نجس نمىشود.
و حديثى صريح بر اين معنى دلالت نكرده است بلكه بعضى احاديث مطلقه وارد شده است كه آن چيز را آب كشند، و بعضى احاديث مطلقه وارد شده است كه شستن لازم نيست مثل اين دو حديث صحيح على بن جعفر كه يكى در حمار وارد شده است، و يكى در سگ پس اين احاديث را حمل بر ملاقات به يبوست مىكنيم و نضح را بر استحباب، و احاديث شستن را حمل مىكنيم بر آن كه ملاقات به رطوبت باشد.
مع هذا نضحى كه در اين حديث وارد شده است به اعتبار آنست كه سگست و در سگ مطلقا احاديث وارد است كه ملاقى آن را به يبوست نضح كنند و به رطوبت بشويند لهذا در حديث حمار نضح نبود و ظاهر نضح آب پاشيدن است و ليكن در حديث صحيح وارد شده است كه آب بر آن بريزد بنا بر اين علما نضح را تفسير كردهاند در همه جا به آب ريختن و اللَّه تعالى يعلم.