لوامع صاحبقرانی جلد 1

مشقت كشد به اعتبار آن كه چون قوت ما سكه ضعيف شده است هميشه رطوبتى ظاهر مى‏شود و ظاهرش آنست كه بول باشد و هميشه مى‏شويد و ديگر ظاهر مى‏شود حضرت فرمودند كه وضو مى‏سازد يعنى از جهت هر نمازى على الظاهر و آب به جامه‏اش مى‏ريزد يعنى مى‏شويد در روزى يك بار. و چون حضرت (صلوات الله عليه) بلفظ نهار فرمودند نه بلفظ يوم ظاهرش آنست كه در شب نيز جامه را بايد شست مگر آن كه بگوئيم كه چون در اينجا شب را نفرمودند نبايد شست بنا بر حديثى كه وارد شده است كه: اسكتوا عمّا سكت اللَّه عنه يعنى شما كارى نداريد به آن چه حق سبحانه و تعالى نفرموده است، بلكه ظاهر حديث آنست كه چون يقين نداريم كه اين ترى بولست شستن واجب نيست بلكه آب ريختن سنت است.

چنانكه اكثر احاديثى كه بلفظ نضح واقع شده محمول بر استحبابست چنانكه حديث موثق سماعه نيز وارد شده است كه در جروح و قروح روزى يك مرتبه جامه را بشويند.

و اكثر علما آن را حمل بر استحباب كرده‏اند و تحقيقش اينست كه اگر علم به همرسد كه اين ترى بول است شستن واجب است، و اگر مشكوك فيه باشد آب ريختن سنت است و اللَّه تعالى يعلم. و چون عبد الرحيم كه راوى اين حديث است مجهول الحال است علما مطلقا حمل بر استحباب كرده‏اند و ليكن چون صدوق حكم به صحت آن كرده است همين از براى عمل به آن كافى است.

(و سال علىّ بن جعفر اخاه موسى بن جعفر (صلوات الله عليهما) عن الرّجل وقع ثوبه على كلب ميّت قال ينضحه و يصلّى فيه و لا باس)(1)

و به اسناد صحيح سؤال كرد على بن جعفر از برادرش حضرت امام موسى كاظم (صلوات الله عليه) از شخصى كه جامه‏اش بر سگى مرده خورد حضرت فرمودند كه آبى بر آن جا بريزد، و در آن نماز كند و باكى نيست، و اين حديث‏