بلكه گفتم كه هر گاه بنده نماز كند و دلش متوجه نماز باشد و چيزى در خاطر خود نگذارند و سهو نكند بقدر آن چه بنده متوجّه است بحق سبحانه و تعالى حق سبحانه و تعالى با اوست و فيض او بر بنده فايض است پس بسا باشد كه نصف را بالا برند يا ربع يا ثلث يا خمس آن را و ما مأمور نشدهايم به نوافل مگر از جهت اتمام فرايض.
و در حديث صحيح از فضيل منقولست كه حضرت امام محمد باقر و حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليهما) فرمودند كه ترا نيست از نماز مگر آن چه دلت متوجه حق سبحانه و تعالى باشد پس اگر در تمام نماز دل مشغول غير حق سبحانه و تعالى باشد يا غافل شود و در وقت نگذارد آن نماز را مىپيچند و بر روى صاحبش مىزنند.
و در حديث كالصحيح از حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) منقولست كه فرمودند كه هر كه دو ركعت نماز كند كه بداند كه چه مىگويد يعنى از اول نماز تا به آخر دلش با حق سبحانه و تعالى باشد چون فارغ شود هر گناهى كه داشته باشد همه محو مىشود.
و در حديث موثق از حضرت سيّد المرسلين (صلّى الله عليه وآله وسلّم) منقولست كه فرمودند كه دو ركعت نماز سبك با حضور قلب بهتر است از عبادت يك شب تا صباح كه بىحضور قلب باشد.
و احاديث بسيار از ابى بصير و ابى حمزه و غير ايشان منقولست از ائمه معصومين (صلوات اللَّه عليهم) كه از نماز آن مقدار مقبول است كه دل با حق سبحانه و تعالى باشد و حق سبحانه و تعالى تمام مىكند فرايض را به نوافل.
و در حديث كالصحيح از حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) منقولست كه چون بنده به نماز برمىخيزد حق سبحانه و تعالى نظر شفقت و مرحمت بسوى او مىكند و نظر بسوى او دارد تا سه مرتبه ملتفت نشود يعنى