و اگر پاى تو تر باشد يا پيشانى تو تر باشد يا غير اين دو موضع از مواضعى كه باين موضع نجس رسد در آن موضع نماز مكن تا عضو تو خشك شود كه جايز نيست بر موضع نجسى نماز كنند كه نجاست تعدى كند خواه آن موضع تر باشد يا بدن تو و سؤال كردم از شخصى كه وضو بسازد و پا برهنه راه رود و پاى او تر باشد حضرت فرمودند كه اگر زمين شما سنگ ريزه است فرش او كافى است شما را كه بر آن راه رويد پس حضرت فرمودند كه امّا ما را جايز است چون فرش ما سنگ ريزه است بدان كه از جزو اول حديث استدلال كردهاند بر آن كه شرط است كه موضع جبهه پاك باشد چون خبر اين كتاب كه از عمّار است دلالت مىكند بر آن كه در موضع نجس نماز مىتوان كرد و اين خبر دلالت مىكند بر آن كه نمىتوان كرد پس حمل بايد كرد بر آن كه موضع سجده مراد باشد و بعد از آن گفت كه اگر آفتاب آن را خشك كرده باشد نماز مىتوان كرد يعنى موضع سجود را كه پيشانى است زيرا كه اخبار بسيار گذشت و خواهد آمد كه اگر موضع نماز نجس باشد نماز مىتوان كرد و اما جزو آخر حديث دلالت مىكند كه زمين مطهر است ته پا را اگر سنگ و سنگ ريزه باشد كه بپا نچسبد مانند خاك و ممكن است كه جزو اول حديث را حمل بر استحباب كنند و ممكن است كه چنين زمينى كه آفتاب ديده باشد كراهتش زايل شود و پاك نشود و سجده توان كرد چنانكه محقق دغدغه در طهارت زمين كرده است به آفتاب و گفته است كه سجده مىتوان كرد بر اين زمين و ممكن است كه جزو آخر از جهة نظافت باشد كه اگر پا تر باشد و بر خاك راه رود كراهت داشته باشد نماز كردن تا پا را نشويد و اگر زمين سنگ ريزه باشد احتياج به شستن نداشته باشد.