(هذا هو الاصل الّذى يجب ان يعمل به فامّا الحديث الّذى روى عن ابى عبد اللَّه (صلوات اللَّه عليه) انّه قال لا باس ان يصلّى الرّجل و النّار و السّراج و الصّورة بين يديه لأنّ الّذى يصلّى له اقرب اليه من الّذى بين يديه فهو حديث يروى عن ثلثه من المجهولين به اسناد منقطع يرويه الحسن بن عليّ الكوفىّ و هو معروف عن الحسين بن عمرو عن ابيه عن عمرو بن ابراهيم الهمذانيّ و هم مجهولون يرفع الحديث قال قال ابو عبد اللَّه (صلوات اللَّه عليه) ذلك و لكنّها رخصة اقترنت بها علّة صدرت عن ثقات ثمّ اتّصلت بالمجهولين و الانقطاع فمن اخذ بها لم يكن مخطئا بعد ان يعلم انّ الاصل هو النّهى و انّ الاطلاق هو رخصة و الرّخصة رحمة)(1)
صدوق ذكر كرده است كه حديث على و عمار اصلى است كه واجبست يعنى لازمست كه به آن عمل نمايند و در برابر آتش نماز نكنند اما آن حديثى كه مروى است از حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) كه حضرت فرمودند كه باكى نيست كه شخصى نماز كند و آتش و چراغ و صورت در برابرش باشد زيرا كه آن كسى را كه نماز از جهت بندگى او مىكند به او نزديكتر است از آن چه در برابر اوست و غرض اينست كه نسبت چراغ به آدمى اگر چه قريب باشد بحسب ظاهر و روشنى يك ساعت دهد حق سبحانه و تعالى آدمى را از كتم عدم موجود ساخته است و انا فانا تربيت مىكند به افاضه وجود يا ابقاى آن و جميع اعضا و جوارح و قوى و ارواح كه متعلقند به بدن و روح همه را تربيت مىكند و روزى به همه مىرساند به نحوى كه فى الجمله در شرح زبور آل محمد صحيفه كامله بيان شده است پس يقين است كه نفع قرب الهى بيشتر است از نفع آتش و صورت و غير آن يا آن كه قرب معنوى اقوى است از قرب صورى چون محبت الهى در دل مؤمن است گويا كه حق سبحانه و تعالى مقيم